'''Չինական ավանդական բժշկություն''' ժամանակակից գիտությունների և պրակտիկաների համակարգ, որը սկիզբ է առել Հին Չինաստանում և ի հայտ է եկել մարդու օրգանիզմի գործունեության ուշադիր դիտարկումից և այդ դիտարկումներից հետագա համակարգումից՝ կիրառելով տվյալ տարածաշրջանին բնորոշ պարադիգման, որը կարելի է բնութագրել որպես գիտություն խորհրդանիշների և թվերի մասին:մասին։ Չինաստանում այն դիտվում է, որպես գիտություն «կյանքի դաստիարակություն» գիտության մի մաս («յան շէն սյուե»-養生學), որի մեջ բացի բժշկությունից մտնում են նաև հոգեֆիզիոլոգիական պրակտիկայի զանազան մեթոդներ (ուշու, ցիգուն, դաո-ին և այլն), սննդագիտությունը և այլն։ 1950-ական թվականների կեսերին Չինաստանում վերածնվել է հնագույն գիտությունների և պրակտիկաների հանդեպ հետաքրքրությունը, այդ ժամանակ չինական ավանդական բժշկությունը վերջնականապես դարձել է բժշկության այլընտրանքային տեսակ և կառավարության կողմից սկսել է ներկայանալ որպես ազգային հարստություն, Չինաստանի խորհրդանիշ, որպես գիտական բնագավառ։ 1972 թվականից հետո, երբ սահմանները ավելի հստակ են դարձել, չինական ավանդական բժշկությունը լայնորեն տարածվել է արևմտյան երկրներում։ Չինական ավանդական բժշկությունը համարվում է քննադատության օբյեկտ գիտական հիմքեր չունենալու, այն ավանդական բժշկության փոխարեն կիրառելու, հնարավոր կողմնակի ազդեցությունների, կենդանիների և բույսերի՝ այդ թվում նաև հազվագյուտ և անհետացող տեսակների ոչնչացման պատճառով բնապահպանական սպառնալիքների պատճառով, ինչը կարող է հանգեցնել կենդանիների օրգանների և դրանց վաճառքով զբաղվող ոչ լեգալ շուկաների զարգացմանը։
