«Սահմանային օգտակարության տեսություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Սահմանային օգտակարության տեսություն,''' ըստ տեսության` ցանկացած սուբյեկտ [[Բարիք|բարիքը]] գնահատում է` ելնելով դրա օգտակարությունից:օգտակարությունից։ Այն, որ ցանկացած բարիք [[արժեք]] ունի, պայմանավորված է սպառողի կամ գնորդի նախասիրություններով, ինչն իր հերթին կախված է բազմաթիվ գործոններից (տնտեսության ընդհանուր վիճակ, մշակութային զարգացման մակարդակ, ազգային հոգեբանություն, ճաշակ և այլն): Սահմանային օգտակարության տեսության համաձայն` արդյունքի իրացմամբ է պարզվում դրա իրական արժեքը (գնահատականը), որովհետև վերջնական որոշումը սպառողինն է` գնե՞լ, թե՞ չգնել:չգնել։ Ելնելով այս ընդհանուր դատողություններից` սահմանային օգտակարության տեսությունը հանգում է այն եզրակացության, որ «արժեքը ենթադրում է առարկաների քանակի ուղղակի սահմանափակություն, և արժեքի բացակայությունը ենթադրում է դրանց առատություն»:<ref>Бем-Баверк Е., Основы теории ценности хозяйственных благ. Австрийская школа в политической экономии. М., 1992, с. 262.</ref> Արդյունքի արժեքի մեծությունը նախևառաջ պայմանավորված է դրա սահմանափակության աստիճանով:աստիճանով։ Սահմանային օգտակարության տեսությունը բարիքի արժեքի չափման միջոցի կամ միավորի ընտրության հարցում հենվում է գերմանացի տնտեսագետ Գ. Հոսենի սկզբունքի վրա:վրա։

Ըատ Հոսենի սկզբունքի` պահանջմունքների բավարարմանը զուգընթաց, մեծանում է նաև արդյունքի նկատմամբ հագեցվածության աստիճանը, ինչն ազդում է դրա օգտակարության մակարդակի վրա:վրա։ Հագեցվածության աստիճանի բարձրացմանը զուգընթաց, նվազում է օգտակարությունը:օգտակարությունը։ Սա նշանակում է, որ յուրաքանչյուր հաջորդական բարիքի օգտակարություն նվազում է նախորդի համեմատությամբ, թեև որակական պարամետրերի առումով ոչինչ չի փոխվում:փոխվում։ Այստեղից էլ առաջացել է «սահմանային օգտակարություն» հասկացությունը:հասկացությունը։

Սահմանային օգտակարություն որոշելու ժամանակ անհրաժեշտություն է առաջանում որոշակիորեն գնահատելու օգտակարության նվազման սահմանը:սահմանը։ Որպես այդպիսի սահման համարվում է [[բարիք|բարիքի]] այն չափը, որը բավարարում է «անհետաձգելի պահանջմունքը»: Այսինքն` այդ չափը (քանակությունը) կամ նմուշը դեռևս բավարարման շրջանակներ ունի:ունի։ Որոշակի սահմանից հետո բարիքի մասնաչափի կամ նմուշի վերջին միավորի ավելացումը, դրա նկատմամբ հագեցվածության պատճառով, այլևս չի իրացվում:իրացվում։ Վերջին միավորը համարվում է օգտակարության սահմանը:սահմանը։ Սահմանային օգտակարության տեսության միջոցով կարելի է բացատրել նաև «Սմիթի պարադոքսը», որի էությունը հետևյալն է.{{Քաղվածք|Ինչու [[ջուր]]ը, որն այդքան անհրաժեշտ է [[մարդ|մարդուն]] և ունի ավելի մեծ օգտակարություն, քան [[ադամանդ]]ը, ավելի փոքր արժեք (գնահատական) ունի:ունի։}}

Դրա համար անհրաժեշտ է տարբերակել «ընդհանուր օգտակարություն» և «սահմանային օգտակարություն» հասկացությունները:հասկացությունները։ Ջրի ընդհանուր օգտակարության աստիճանը, հասարակական կենսագործունեության տեսանկյունից, բարձր է ադամանդի ընդհանուր օգտակարությունից, բայց դրանց արժեքը (գնահատականը) որոշվում է ոչ թե ընդհանուր օգտակարությամբ, այլ` սահմանային, որի մեծությունը որոշվում է այդ բարիքի սահմանափակության աստիճանով:աստիճանով։ Սահմանային օգտակարության տեսության համաձայն` բարիքի կամ արդյունքի արժեքը որոշվում է դրա վերջին միավորի օգտակարությամբ, որի հիմքում ընկած է բարիքի նկատմամբ հագեցվածության աստիճանը:աստիճանը։