«Օծում»–ի խմբագրումների տարբերություն

Առաքյալներն Օծումին տվել են բուժիչ նշանակություն («Եվ բազում դևեր էին հանում, բազում հիվանդների օծում էին յուղով ու նրանց բժշկում». Մարկոս 6.13 , «Հիվանդ է ձեզնից մեկը, թող կանչի եկեղեցու երեցներին, և նրանք նրա վրա թող աղոթք անեն, թող յուղով օծեն նրան Տիրոջ անունով:անունով։ Եվ հավատով եղած աղոթքը կփրկի հիվանդին, ու Տերը նրան ոտքի կկանգնեցնի...». Հակոբոս 5.14–15)։ Դեռևս առաքելական ժամանակներից է սերում հիվանդին օծելու ավանդույթը, որ Հայ եկեղեցում ստացել է [[Կարգ հիվանդաց և վերջին օծում]] անունը։ Հայ եկեղեցու ծեսի համաձայն, սրբալույս Մուռոնով օծվում են եկեղեցական պաշտոնյաները ` քահանայից մինչև կաթողիկոս։ Ձեռնադրության ժամանակ օծվում են ենթակայի ճակատն ու ձեռքերը, կաթողիկոսի օծվելու պարագային Մյուռոնը հեղվում է նրա գլխին ՝ իբրև խորհըրդանշան եկեղեցու գերագույն գլխի։