«Ֆրանսուա դը Լառոշֆուկո»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չ կետադրություն, փոխարինվեց: : → ։ (12)
չ →‎Կենսագրություն: վերջակետների ուղղում, փոխարինվեց: ր: → ր։ (10) oգտվելով ԱՎԲ
Տող 2.
'''Ֆրանսուա դը Լառոշֆուկո''' ({{lang-fr|François VI, duc de La Rochefoucauld}}, [[15 սեպտեմբերի]] [[1613]]թ., [[Փարիզ]] - [[17 մարտի]] [[1680]]թ., Փարիզ), [[ֆրանսիա]]ցի քաղաքական գործիչ, նշանավոր հուշավիպագիր և հայտնի փիլիսոփայական աֆորիզմների ([[մաքսիմ]]ների) հեղինակ։
== Կենսագրություն ==
Ֆրանսուա Վեցերորդ իշխանազուն դը Մարսիյակը, հետագայում` դուքս դը Լառոշֆուկոն, Լառոշֆուկոների տոհմի քսանմեկերորդ հետնորդն էր։ Լառոշֆուկոները եղել են ֆրանսիական գրեթե բոլոր թագավորների օրոք մեծ հարգանք և պատիվ ունեցող տոհմ, նրանցից մի քանիսը թագավորների ազգականներ են եղել, իսկ [[17–րդ դար|տասնյոթերորդ դարում]]` Ֆրանսուա դը Լառոշֆուկոյի օրոք, այդ տոհմը ֆրանսիական ազնվականության ամենահին և հարգված տոհմերից էր:էր։
[[Տոհմ]]ի ազգանունը կազմվել է նահանգի (Լա Ռոշ) և տոհմը սկզբնավորողի անունների միավորումից:միավորումից։
Ֆրանսուա դը Լառոշֆուկոյի [[մանկություն]]ն ու պատանեկությունը անցել են Անգումուա [[նահանգ]]ում, որտեղ Լառոշֆուկոները մի քանի դղյակներ ունեին:ունեին։ Պատանի հասակում ստացած նրա կրթությունը առանձնապես փայլուն չէր:չէր։ Իր նամակներից մեկում դժգոհում է, որ լավ չի տիրապետում լատիներենին:լատիներենին։ Բայց հետագայում համառ և հետևողական աշխատանքի շնորհիվ դարձավ իր ժամանակի ամենազարգացած և ամենախելացի մարդկանցից մեկը:մեկը։
Լառոշֆուկոն իր կարիերան սկսեց ռազմական ծառայությունից:ծառայությունից։ [[1629]]թ. նա, որպես Օվերնի գնդի հրամանատար, կռվեց [[Իտալիա]]յում:յում։ Հետագայում մի քանի անգամ մասնակցեց զանազան ճակատամարտերի, վիրավորվեց և, ժամանակակիցների վկայությամբ, բոլոր ճակատամարտերում աչքի ընկավ իր արտակարգ խիզախությամբ, ռազմական տաղանդով, նվիրվածությամբ և արիությամբ:արիությամբ։
Փարիզի նշանավոր ֆրոնդում անցկացրած չորս տարիները շատ բան տվեցին Լառոշֆուկոյին:Լառոշֆուկոյին։ Բանտարկություն, ներում, մահացու վերք, հուսախաբությունններ, շնորհազրկում(նա զրկվեց նահանգապետի պաշտոնից, ավերվեց Լառոշֆուկոներին պատկանող Վերտոյ դղյակը), այս տարիների փորձն էր, որ հիմնականում բյուրեղացվեց և ժամանակի ընթացքում մշակվելով ու հղկվելով արտահայտվեց «Մաքսիմներում»։
 
Արդեն տասնվեցերորդ դարից սկսած, [[մաքսիմ]]ները և բարոյական սենտենցները ֆրանսիական [[Գրականություն|գրականության]], [[Բարոյագիտություն|բարոյագիտության]], [[Փիլիսոփայություն|փիլիսոփայության]] և հատկապես ազնվական կենցաղի ամենատարածված ժանրերից էին։ Մաքսիմները և բարոյախրատական աֆորիզմները մտել էին նաև կենցաղ. [[Փարիզ]]յան սալոնների ամենատարածված խաղերից մեկն էր աֆորիզմների և ասույթների խաղը։ Խաղի մասնակիցները պարտավոր էին կարճ ժամանակում սրամիտ, դիպուկ և խոր աֆորիզմ ասել որևէ տրված թեմայի շուրջ, հանպատրաստից մաքսիմներ հորինել։