«Կոնստանտին Ցիոլկովսկի»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Տող 47.
 
== Առաջին գիտաֆանտաստիկ ստեղծագործությունը ==
1887թ. Ցիալկովսկին գրեց ոչ մեծ աշխատություն «Լուսնի վրա» վերնագրով,առաջին գիտաֆանտաստիկ ստեղծագործությունը<ref↑ ref>Повесть впервые была напечатана в 1893 году в приложении к журналу «Вокруг света».></ref>։ Բոլոր պատմությունները վերաբերվում էրն ազատ [[Տարածություն|տարածությանը]], սակայն նկարագրվում էր ավելի գեղարվեստական տեսանկյունից-երկու անանուն հերոս՝ հեղինակը և իր ֆիզիկ ընկերը պատահականորեն հայտնվում են [[Լուսին|լուսնի]] վրա։ Խնդիը կայանում էր նրանում,որ պետք է նկարագրվեր դիտողի տպավորությունները։ Ցիալկովսկու «[[հեքիաթ]]ը» նկարագրվում է այսպես.
{{քաղվածք|Մութ պատկեր է։ Սարերը միմյանցից առանձնացված են, իսկ մենք չենք տեսնում նրանց վրա նույնիսկ ստվեր։ Խիստ արտահայտված [[հարթավայր]]եր կան։ Իսկ ստվերները շատ մութ են, և խիստ արտահայտված է [[մութ]] և [[լույս]] անցումները։ Չկան այն նուրբ անցումները,որոնց մենք սովոր ենք տսնել։ К. Э. Циолковский. На Луне. Гл.1. |}}
[[Պատկեր:Tsiolk na lune (pic Gofman) 3.png|250px|մինի|Լուսնի նկարագրույունը ըստ Ցիալկովսկու]]
Տող 68.
Հենց այդ աշխատության մեջ նա հերքել է նաև տիեզերքի ընդարձակման գաղափարը սպեկտրոսկոպիկ ուսումնասիրությունների հիման վրա, համարելով որ դա ուրիշ երևույթների հետևանք է։ Մասնավորապես նա բացատրել է լույսի դանդաղման հետևանքով առաջացած կարմիր շեղումը։
Նրա երկրորդ եզրահանգումը հետևյալն է՝
{{քաղվածք|Արագությունը չի կարող գերզանցել լույսի աևագությանըարագությանը|}}
Ժխտել է նաև ժամանակի դանդաղման էֆեկտը՝
{{քաղվածք|Սեփական արագությամբ շարժող համակարգերում ժամանակի դանդաղման էֆեկտը Երկրային ժամանակի համեմատությամբ իրենից ներկայացնում է կամ ֆանտազիա, կամ էլ փիլիսոփայական սխալ միտք|}}
Տող 86.
=== Ատոմի գաղափարը և անմահություն ===
Ցիալկովսկին համահոգի է <ref group="Ն">Ռուսերեն՝ панпсихист բառից։</ref>։ Նա հաստատում է, որ ամբողջ մատերիան օժտված է զգայնությամբ՝ ընդունակ է զգալ հաճելին և անհաճելին։ Տարբերությունը միայն դրա աստիճանն է։ Զգայնությունը մարդուց դեպի կենդանի փոքրանում է և այդպես շարունակ, բայց վերջնականապես չի ոչնչանում։ Ցանկացած ատոմ ընկնելով ողջամիտ էակի ուղեղ,ապրում է նրա կյանքով, զգում է նրա զգացածը, իսկ դա հենց մատերիայի գոյության ամենաբարձրակարգ ձևն է ։ Նույնիսկ կենդանու մեջ, թափառելով մաբողջ մարմնով ատոմը մեկ ապրում է ուղեղի կյանքով,մեկ ոտքերի,մեկ մաշկի, և այսպես շարունակ։ Ի վերջո այս մտքում մահ չկա, ատոմների ոչ օրգանական գոյության ընթացքը անցնում է նրանց համար ինչպես երազ կամ «ուշաթափություն», երբ զգայնությունը լրիվ վերանում է՝ դառնալով ուղեղի մաս, ցանկացած ատոմ «ապրում է նրանց կյանքով և զգում է գիտակացական և թափանցիկ կեցության ուրախությունը»։ Այդ պատճառով պետք չէ վախենալ մահից, օրգանիզմի մահից և «ավարտից» հետո, ատոմի ոչ օրգանական գոյությունը վերանում է, դառնում է զրո, այն սուբյեկտիվորեն չի լինում։ Բայց այդ ժամանակահատվածում [[Երկիր|Երկրի]] բնակչությունը լիովին կփոխակերպվի։ Երկրագունդը կծածկվի կյանքի բարձրակարգ տեակներով, իսկ մեր ատոմը կօգտագործվի նրանց կողմից։ Այսպիսով մահը դադարեցնում է բոլոր տանջանքները, և սուբյեկտիվորեն տալիս է ոչ դանդաղ երջանկություն։
 
Կյանքի
։