«Նիկողայոս Ադոնց»–ի խմբագրումների տարբերություն

1899-1901 թթ Եվրոպայում ([[Մյունխեն]], [[Փարիզ]], [[Լոնդոն]], [[Վենետիկ]]) խորացել է բյուզանդագիտության մեջ։ 1903-ին եկել է [[Կովկաս]], [[Թիֆլիս]]ում ուսումնասիրել [[վրացերեն]], աշխատել է Էջմիածնի մատենադարանում։ Այդ տարիներին Ադոնցը գրել է «Հայաստանը Հուստինիանոսի դարաշրջանում» (1908 թ. ռուսերեն) մագիստրոսական դիսերտացիան, որը պաշտպանել է 1909-ին և դարձել Պետերբուրգի համալսարանի պրիվատ-դոցենտ։ 1916-ին «Դիոնիսիոս Թրակացին և հայ մեկնիչները» (1915 թ, [[ռուսերեն]]) աշխատության համար նույն համալսարանում արժանացել է բանասիրության դոկտորի աստիճանի և ստացել պրոֆեսորի կոչում։ 1916-ին եղել է Էջմիածնում, [[Մուշ]]ում, [[Էրզրում]]ում, 1917-ին հնագետ [[Աշխարհբեկ Քալանթար]]ի հետ մասնակցել [[Վան]]ի երկրորդ հնագիտական արշավախմբին։ 1917 թ ընտրվել է Մոսկվայի [[Լազարյան ճեմարան]]ի պատվավոր հոգաբարձու և պրոֆեսոր։ 1920 թ մեկնել է [[Լոնդոն]], ապա՝ Փարիզ։ 1930-ին հրավիրվել է դասախոսելու [[Բրյուսել]]ի համալսարանում և ղեկավարել նոր կազմակերպված հայագիտական ամբիոնը։ «Բյուզանդիոն» հանդեսում և այլուր լույս են տեսել նրա արտասահմանյան տարիների լավագույն աշխատությունները։ Ադոնցը մահացել է [[1942]] թ հունվարի 27-ին, Բրյուսելում։ Նրա ձեռագրերը հանձնվել են Փարիզի Նուպարյան մատենադարանին, իսկ գրքերը՝ Բրյուսելի հայ գաղութին<ref>Տե՛ս [http://armenianhouse.org/adonts/bio-am.html Նիկողայոս Ադոնց, Կենսագրություն։]</ref>։