|
==Պատմությունը==
Ենթադրությունը, որ գոյություն ունի [[Արեգակ]]ից եկող [[լիցքավորված մասնիկներիմասնիկներ]]ի մշտական գոսքհոսք, առաջին անգամ հայտվնելհայտնել է բրիտանացի աստղագետ Ռիչարդ Կերրինգտոնի կողմիցԿերրինգտոնը: 1859թ.-ին Կերրինգտոնը եւ Ռիչարդ Հոջսոնը իրարից անկախ, դիտում էին այն, ինչը հետագայում անվանվեց արեգակնային բռնկում: Հաջորդ օրը տեղի ունեցավ [[մագնիսական փոթորիկ]] դիտվեց, և Կերրինգտոնը ենթադրեց, որ այդ երկու երևույթների միջև որոշակի կապ կա: Ավելի ուշ Ջորջ Ֆիթջերալդն արեց մի ենթադրությոուն, ըստ որի, մատերիան պարբերաբար Արեգակի պատճառով արագացում ձեռք բերելովբերելով՝ մի քանի օրում հասնում է [[Երկիր|Երկրին]]:
1916 թվականին, Նորվեգիայինորվեգացի հետազոտող Քրիստիան Բիրկելանդը (նորվեգերեն. Kristian Birkeland) գրել է. <<«Ֆիզիկայի տեսանկյունից առավել հավանական է, որ Արեգակի ճառագայթները չեն հանդիսանում ոչ դրական, ոչ էլ բացասական ,այլ և դրական, և բացասական` միաժամանակ>>»: Այլ կերպ ասած, արեւային քամին բաղկացած է բացասական էլեկտրոններից եւ դրական իոններից[[իոններ]]ից:
Երեք տարի անց` 1919 թվականին Ֆրեդերիկ Լինդերմանը նույնպես առաջարկեց, որ երկու տարանուն լիցքերով մասնիկները` պրոտոնները և էլեկտրոնները, գալիս են արեւից:
1955 թվականին խորհրդային աստղաֆիզիկոսները` Ս.Կ. Վսեխվյաչինը, Գ.Մ. Նիկոլսկին, Ե.Ա. Պոնոմարյովը և Վ.Ի. Չերեդնիչենկոն ցույց տվեց, որ Արեգակի պսակը ծախսում է իր էներգիան ճառագայթման վրա եւ կարող է գտնվել [[թերմոդինամիկական հավասարակշռություն|ջերմադինամիկ հավասարակշռության]] մեջ միայն ներքին հզոր էներգիայի աղբյուրների հատուկ բաշխման դեպքում: Մյուս բոլոր դեպքերում պետք է գոյություն ունենա նյութի եւ էներգիայի հոսք: Այս գործընթացը հիմք է ծառայում կարեւոր ֆիզիկական երեւույթի` «Արեգակի դինամիկ պսակի» համար:
Երեք տարի անց, Յուջին Փարքերը եզրակացրեց, որ չեպմենովյան մոդելում Արեգակից եկող տաքության և մասնիկների հոսքը և գիսաստղի <<«ուռչող>>» պոչիկները` Բիրմաննի հիպոթեզում, հանդիսանում են նույն երևույթի երկու տարբեր դրսևորումներ, որոնց նա անվանեց «արեւային քամիներ»: Փարքերը ցույց տվեց, որ չնայած այն հանգամանքին, որ արեւայինԱրեգակի պսակիպսակը խիստ ձգվում է Արեգակի կողմից, այն այնքան լավ է պահում ջերմությունը, որ շարունակում է տաք մնալ մեծ հեռավորության վրահեռավորություններում: Քանի որ Արեգակից հեռավորության մեծացման հետ նրա ձգողությունը[[ձգողություն]]ը թուլացնում է, վերին պսակից սկսվում է նյութի գերձայնային արտահոսք դեպի միջմոլորակային տարածություն: Ավելին, Փարքերն առաջինն էր, ով նկատեց, որ ծանրության ուժի թուլացման երևույթն ունի նույն ազդեցությունը ջերմադինամիկ հոսքի վրա, ինչ Լավալի վարդակը:
Փարքերի վարկածը դաժան քննադատության ենթարկվեց: Հոդվածը, որը 1958 թուղարկվել էր [[Astrophysical Journal]]ում, մերժվել էր երկու վերլուծողների կողմից, եւ միայն խմբագրի` Սուբրամյան[[Սուբրահմանյան ՉանդրասեկարիՉանդրասեկհար]]ի շնորհիվ էր հայտնվել ամսագրում:
Սակայն, 1959 թվականի հունվարին կատարվածկատարվեցին արեգակնային քամու նութագրերիբնութագրերի առաջին անմիջական չափումները, որոնք իրականացվել էին խորհրդային Luna-1 կայանում` գազի իոնացման[[իոնային դետեկտորիդետեկտոր]]ի և հատուկ հաշվիչի տեղադրմամբ: Երեք տարի անց, նույն չափումները կատարվել են, եւ ամերիկյան Marcia Նոյգեբաուերի ըստ station Մարիներ -2 կայանի:
1990-ականների վերջում SOHO արբանյակում տեղադրված [[ուլտրամանուշակագույն ճառագայթներ|ուլտրամանուշակագույն]] պսակային սպեկտրոմետրի[[սպեկտրոմետր]]ի օգնությամբ (անգլ. ''Ultraviolet Coronal Spectrometer'' (UVCS)) կատարվել են արագ արեգակնային քամու առաջացման ոլորտների դիտարկումներ` Արեգակի բևեռներում: Պարզվել է, որ քամու արագացումը շատ ավելին է, քան սպասվում էր, հետևություն անելով զուտ թերմոդինամիկական ընդլայնման տեսանկյունից: Փարքերի մոդելը կանխագուշակում էր, որ քամու արագություն դառնում գերձայնային` Ֆոտոսֆերայիցֆոտոսֆերայից 4 արեգակնային շառավիղ պարունակող բարձրության վրա , իսկ դիտարկումները ցույց տվեցին, որ այդ անցումը կատարվում է զգալիորեն ներքև` Արեգակի շառավղի բարձրության վրա, հաստատելով, որ կա լրացուցիչ մեխանիզմ արեւայինարեգակնային քամու արագացման համար:
==Բնութագրեր==
|
