«Գահ»–ի խմբագրումների տարբերություն

2. Վաղ [[միջնադար]]յան [[Հայաստան]]ում գահ է կոչվել նաև այն տեղը (բարձ), որը հատկացվել է [[նախարար]]ներին՝ [[արքունիք]]ում հանդիսավոր ընդունելությունների, խնջույքների ժամանակ (սահմանված էր [[Գահնամակ]] կոչվող հատուկ փաստաթղթով)։ Տարբեր պատճառներով թագավորը կարող էր զրկել նախարարին գահից, կամ այն իջեցնել։ Նույն կերպ կարող էր բարձրացվել գահը։ Գահով սահմանված կարգը խստիվ պահպանվում էր, իսկ նախարարները նախանձախնդիր էին իրենց գահերի պահպանման կամ բարձրացման հարցերում։ [[Եղիշե]]ն, երբ բերում է ցուցակ ուխտապահ նախարարների, որոնք [[Վարդան Մամիկոնյան]]ի հետ միացան [[քրիստոնեություն]]ը պաշտպանելու համար, չնայելով, որ Վարդանն իր պաշտելի հերոսն է, որ նա առաջնորդն է ապստամբության գործում, որ նա բոլոր հայ զորքերի [[սպարապետ]]ն է՝ այնուամենայնիվ նախարարների ցուցակում նրա անունը դնում է երրորդ տեղում՝ առաջին երկու տեղում նշանակելով Արծրունյաց և Խորխոռունյաց իշխաններին, որովհետև նրանք գահով ավագ էին։ [[Ստեփանոս Օրբելյան]]ը պատմում է, թե Սյունյաց [[Անդովկ իշխան]]ը պարսից արքունիքում վիրավորանք կրելով նրանով, որ [[Շապուհ]]ը նրան տասնչորսերորդ գահը տվեց հայ նախարարների շարքում՝ դառնացած կերակրի ձեռք չտվեց, և երբ Շապուհը պատերազմի գնաց՝ նա իր զորքերով վրեժխնդրության համար ավերեց նրա ապարանքը, [[Ռազմավար|ավար]] առավ նրա գանձերը և հեռացավ հույների մոտ<ref name="ՄերՀաղթԱ">{{գիրք|հեղինակ = [[Գագիկ ՀարությանունյանՀարությունյան (պատմաբան)]], Սուրեն Մարտիկյան, Արտակ Մովսիսյան (պ.գ.թ.) |մաս = |վերնագիր = Մեր հաղթանակները |հղում = |պատասխանատու = Էդուարդ Լ.Դանիելյան|հրատարակություն = |վայր = Երևան |հրատարակչություն = «Գասպրինտ» ՍՊԸ|թվական = 2010 |հատոր = Ա|էջեր = 259|էջ = |սերիա = |ISBN = 978-9939-90000-2-5 |տպաքանակ = 500}}</ref>։