«Ցեղակրոնություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հաճախ, միամիտ կամ միտումնավոր կերպով, ցեղակրոնությունը որակվում է որպես փոխառյալ [[ֆաշիզմ]] կամ [[նացիզմ]]։

Երբ [[1933]] թվականին Հ.Յ.Դ. Ընդհանուր ժողովում Գարեգին Նժդեհին հարցրին՝ արդյոք իր քարոզածը ֆաշի՞զմ է, թե՞ նացիզմ, նա պատասխանեց.

Ինչպես գրում է [[Գարեգին Նժդեհ|Նժդեհը]], ֆաշիզմը [[Ազգայնականություն|ազգայնականության]] [[Իտալիա|իտալական]] դրսևորումն է, իսկ նացիզմը՝ [[Գերմանիա|գերմանական]]։ Երբ Նժդեհի ուխտյալների արշավների ժամանակ սև պատանքներ էին կրում («պատանակրաց» արշավանքներ) և ցեղային առյուծացման ու հպարտության դասեր առնում, [[Բենիտո Մուսոլինի]]ն դեռ նոր էր նախաձեռնում [[սև շապիկավորներ]]ի իր շարժումը։

{{քաղվածքի սկիզբ}}Գերազանցորեն հայկական է ցեղակրոնության գաղափարը։ Այդ շարժումը կաղապարված է մեր ցեղի էության վրա։ Դեռ խոսք չկար ֆաշիզմի և հիտլերականության մասին, երբ ցեղակրոնության գաղափարը 1919-ին ոտքի էր հանել մեր Դավիթբեկյան Ուխտերը Սյունյաց աշխարհում։{{քաղվածքի վերջ}}