«Ցեղակրոնություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
→Ցեղակրոնի պաշտամունքներ
|
=== Ցեղակրոնի պաշտամունքներ ===
Ցեղակրոնությունը գերագույն սրբություն է ճանաչում
* '''1. Հայրենապաշտություն'''
Ցեղակրոնությունը մեծագույն վատություն է համարում հոգևոր խզումը հին ու նոր սերունդների միջև, որով խախտվում է Ցեղի երեկվա ու վաղվա օրգանական կապը։ Նժդեհը գրում է<ref name="Ամերիկահայությունը84">Գարեգին Նժդեհ // «Ամերիկահայությունը. ցեղը և իր տականքը», էջ 84-85</ref>. {{քաղվածքի սկիզբ}}«նորահաս սերունդը կտրվե՞ց անցնող կամ անցած գնացած սերունդներից՝ նա էապես կտրվում է մինչ այդ գոյություն ունեցող Ցեղի արժեքներից ու սրբություններից... Հին սերունդից կտրվողը դառնում է հոգեպես անհող և անուղի: Էականը հոգեհաղորդակցությունն է սերունդների միջև, որի շնորհիվ վերջինները փոխանցում են Ցեղի հավիտենական բոցը...»{{քաղվածքի ավարտ}}
[[Պատկեր:Mamikonians.svg|thumb|right|250px|[[Մամիկոնյաններ]]ի դրոշը]]
Հոգեհաղորդակցվել, ըստ [[Գարեգին Նժդեհ|Նժդեհի]], նշանակում է «պատմական հիշողությամբ
{{քաղվածքի սկիզբ}}
«Ով այս կամ այն չափ ծանոթ է Հայոց պատմությանը, անմիջապես կհասկանա, որ Ցեղակրոն շարժումը, որպես ուխտ, նման է Մամիկոնեից ասպետների Ուխտին: Մամիկոնյանների պես, ցեղակրոնը դավանում է՝ ազգին անշահախնդիր նվիրվածություն և հանուն Հայրենիքի մահը քաջաբար ընդունելու վճռականություն»
* '''6. Ուժապաշտություն'''
Ցեղակրոնությունը քարոզում է ուժի՛ պաշտամունք, քանզի աշխարհը ճանապարհ է տալիս ուժեղներին՝ հոգով, մտքով և բազկով
<!-- Ավելի՛, է՛լ ավելի զորություն,- նշանաբանում է Ցեղակրոնությունը (33), ձգտելով աշխարհ բերել զորությա՛ն մարդուն - վահագնապաշտի՛ն՝ ուժապաշտ և արիապաշտ, որի մոտ մշտակա է ծարավը ուժի, արիության, ճիգը՝ կատարելագործումի և կամքը՝ զոհաբերության: -->
* '''7. Առաջնորդապաշտություն'''
Ցեղակրոնության մեջ պաշտամունքի է ենթակա նաև Ցեղի ճշմարիտ առաջնորդը, որի աջն է գծում ճակատագիրն ազգերի, որին են
=== Ներցեղային բարոյականը ===
| |||