«Արտա Վիրապի գիրք»–ի խմբագրումների տարբերություն

Արդավիրաֆ նամեն զրադաշտական կրոնական գրականությանը պատկանող հուշարձան է, որը գվելգրվել է պահլավերենով: Գրվել է Սասանյանների շրջանում: Պատմում է Արդավիրաֆի հոգևոր ճամփորդությունը հանդերձյալ աշխարհում: Պահլավերենից հայերեն է թարգմանվել Ռ. Թ. Աբրահամյանի կողմից:

Երկը սկսվում է [[Զրադաշտականություն|զրադաշտականության]] դրության մասին պատմելով: Զրադաշտ մարգարեն երկար ժամանակ քարոզել էր այս նոր կրոնը, և դա մինչև Ալեքսանդր Մակեդոնացին անխափան էր մնացել: Չար ոգին (Ահրիմանը) դրդեց նրան Եգիպտոսից հարձակվել Էրանշահրի (Իրան) վրա` ավերելով ամեն ինչ, կործանելով Դուռն ու թագավորությունը, վառելով զարդարուն կաշիների վրա գրված Ավեստան և Զանդը, սպանելով մեծ թվով դաստուրների (զրադաշտական կրոնի սպասավոր): Ալ. Մակեդոնացին ինքն էլ փախավ Դժոխք: Երկրում քաոսային իրավիճակ է ստեղծվում, և մարդիկ որոշում են հավաքվել` որոշելու համար այդ ամենի ելքը: Նրանք որոշում են իրենցից մեկին ուղարկել հոգիների մոտ, որպեսզի տեղեկություն բերի իրենց, թե այն ամեն լվացումները, օրհներգությունները, մաքրումներն ու աղոթքները, որ իրենք անում են, արդյոք հասնում են աստվածներին, թե հասնում են դևերին: Բոլոր մարդիկ հավաքվում են մի մեծ և կարևոր ատրուշանի դռան մոտ և որոշում են, որ այդ մարդն Արտավիրաֆը լինի (Արտավիրաֆ. <<Արտա>>` սուրբ, <<վիրաֆ (վիրապ)>>` հոգի, իմացականություն>>, Արտավիրաֆ` <<սուրբ իմացականություն ունեցող>>):Արտավիրաֆին կոչում էին նաև նիշապուրցի: