«Սանտա Մարիա դել Ֆիորե»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Սանտա Մարիա դել Ֆիորեն''' ({{lang-it|La Cattedrale di Santa Maria del Fiore}}), [[Ֆլորենցիա]]յի մայր տաճարը, որը Ֆլորենտական [[քուատրոչենտո]]յի ճարտարապետության նմուշ է։ Գտնվում է Ֆլորենցիայի կենտրոնում, տաճարի հրապարակում:հրապարակում։

Այն խաչաձև, եռանավ բազիլիկային տաճար է:է։ Ճարտարապետական տեսանկյունից հատկանշական է նրա գմբեթը, որը կառուցված է [[Ֆիլիպպո Բռունելեսկի]]ի նախագծով, քաղաքի հեռանկարում թվում է, թե կարմիր գմբեթը սավառնում է քաղաքի վրայով:վրայով։ Նաև բազմերանգ պոլիքրոմային մարմարյա պանելներից՝ կանաչ՝ [[Պռատո]]յից, վարդագույն՝ [[Մարեմ|Մարեմից]]ից, ներքին երեսպատումը:երեսպատումը։ Դուոմոն նույն ինքը Սանտա Մարիա դել Ֆիորեն նախագծված էր այնպես, որ կարողանար տեղավորել իր մեջ քաղաքի ամբողջ բնակչությունը (շինարարության ժամանակ շուրջ 90000 բնակիչ), այսինքն ծառայելու էր որպես փակ հրապարակ-ապաստարան: ապաստարան։

Հսկա տաճարը Ֆլորենցիայում Վերածննդի սկզբունքներով կառուցված շարտարապետական առաջին նմուշն է:է։

Դուոմոն կառուցվեց նախկինում այդ վայրում գտնվող [[Սանտա Ռեպառատա]] տաճարի փոխարեն, քանզի վերջինս արդեն հին էր, և չափերով չէր համապատասխանում զարգացող Ֆլորենցիային<ref name="bartlett 36 37">Bartlett, 36&ndash;37; according to Bartlett, the people of Florence continued to call the cathedral by its former name for some time after reconstruction.</ref>:։ Բացի այդ Ֆլորենցիան չէր ցանկանում հետ մնալ տոսականական տաճարային շինարարությամբ իր մրցակիցներ [[Սիենա]]յից և [[Պիզա]]յից:յից։ Այսպիսով Սանտա Մարիա դել Ֆիորեն [[1434]] թվականին՝ շինարարության ավարտից հետո, դաձավ Եվրոպայի ամենամեծ և շքեղ տաճարը. նրանում կարող են տեղավորվել 30000 մարդ:մարդ։

Տաճարը համարվում է [[Սավանառոլա]]յի քարոզչության վայրերից մեկը, ինչպես նաև այնտեղ տեղի է ունեցել [[Լորենցո Մեդիչի]]ի և նրա եղբայր Ջուլիանոյի վրա [[Սիսկտ IV]] պապի կողմից կազմակերպված մահափորձը:մահափորձը։ Արդյունքում մահացավ Ջուլիանոն, իսկ Լորենցոյին հաջողվեց պատսպարվել տաճարի պահոցներից մեկում:մեկում։

Տաճարը կառուցվել է շուրջ 6 դար, առնվազն վեց ճարտարապետների ղեկավարության տակ:տակ։ [[Առնոլֆո դի Կամբիո]]ն մշակեց նախագիծը և սկսեց պատերի շինարարությունը:շինարարությունը։ Նա նախագծեց 3 լայն նավերը որոնք վերջանում էին ութակնյան ձև ունեցող գմբեթի տակ, մեջտեղի նավը գտնվում էր Սանտա Ռեպառատա տաճարի տեղում:տեղում։ [[1302]] թվականին Առնոլֆո դի Կամբիոյի մահից հետո տաճարի շինարարությունը դադարեցվեց շուրջ երեսուն տարով:տարով։ [[1331]] թվականին վերսկսվեցին շինարարկան աշխատանքները և գլխավոր ճարտարապետ նշանակվեց [[Ջոտտո]]ն, որն էլ բուն տաճարի փոխարեն [[1334]] թվականին սկսեց զանգակատան շինարարությունը:շինարարությունը։ [[1337]] թվականին Ջոտտոն մահացավ,իսկ այդ ժամանակ կառուցված էր դեռ առաջին հարկը:հարկը։ [[1348]] թվականին ժանտախտի պատճառով կանգնեցվեցին բոլոր աշխատանքները:աշխատանքները։

[[1349]] թվականին ճարտարապետն նշանակվեց [[Ֆրանչեսկո Տալենտի]]ն,ով վերջացրեց զանգակատունը, և լայնացրեց տաճարի մակերեսը, նրան հաջորդեց Ջովանի դի Լապո Գինին, ով էլ կամարների միջոցով բաժանեց գլխավոր նավը չորս քառանկյուն հատվածների:հատվածների։ Նրանց հաջորդեցին [[Ալբերտո Առնոլդի]]ն, [[Ջովանի դ'Ամբորջո]]ն, [[Ների դի Ֆիորվանտե]]ն և [[Օրկանյա]]ն:ն։ [[1375]] թվականին նախկին Սանտա-Ռեպառատան ապատեղակայվեց և շուտով ավարտվեց նավերի շինարարությունը:շինարարությունը։ [[1418]] թվականին մնաց ավարտել միայն գմբեթը, սակայն առաջացան խնդիրներ և նախկինի փոխարեն կառուցվեց Բռունելլսեկիի գմբեթը<ref name=arch>{{cite book | first=Guido | last=Zucconi | year= 1995| title=Florence: An Architectural Guide | publisher=Arsenale Editrice srl | location=San Giovanni Lupatoto, Vr, Italy | isbn=88-7743-147-4}}</ref>:։

Տաճարը իր ֆասադային այժմյան տեսքը ստացավ [[1887]] թվականին:թվականին։