«Հայկական մարզպանություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Մարզպանական Հայաստանը սկզբնական շրջանում արտոնյալ կարգավիճակով ինքնավար վարչաքաղաքական միավոր էր, որտեղ պահպանվել էին հայ նախարարների և բարձրադաս հոգևորականների ավանդական իրավունքներն ու արտոնությունները, պաշտոնակալությունները, հայկական զորաբանակը, հարկային համակարգը ևն։և այլն։ Սակայն [[Պարսկաստան]]ը երկար չհանդուրժեց Հայաստանի ինքնավար կարգավիճակը, և առաջին մարզպան Վեհմիհրշապուհից ([[428]]-[[443]]) հետո [[Հազկերտ II]] ([[439]]-[[457]]) չնայած Հայոց մարզպան նշանակեց հայ ազդեցիկ իշխան Վասակ Սյունուն ([[441]]-[[451]]), այդուհանդերձ [[440]]-ական թվականներին Պարսից արքունիքը որդեգրեց մարզպանական [[Հայաստան]]ի պետական ինքնավարությունը վերացնելու և այն պարսկական նահանգի վերածելու քաղաքականություն։ Այդ ծրագիրը դյուրությամբ կենսագործելու համար, [[442]] թվականին հայկական զորաբանակը սպարապետ [[Վարդան Մամիկոնյան]]ի գլխավորությամբ ուղարկվել է [[Միջին Ասիա]]՝ քուշանների դեմ պատերազմելու։