[[Հայեր]]ը Հորդանանի տարածքում բնակություն են հաստատել վաղ ժամանակներից։ Նրանց թիվն ավելացել է [[խաչակրաց արշավանքներ]]ի ժամանակաշրջանում ([[XI-րդ դար|XI]]-[[XIII-րդ դար|XIII դդ]])։ Սակայն Հորդանանի հայ համայնքը ձևավորվել և ստվարացել է [[1915]]-ի [[Մեծ Եղեռն]]ի ժամանակ և հետո, երբ բազմաթիվ գաղթականներ ապաստանել են Հորդանանում։ [[1948]]-ին հայերի թիվը շուրջ 6 հզհազար էր, [[1980]]-ին՝ 3 հզ, [[1995]]-ին՝ 2 հզ։ Հիմնականում բնակվում են [[Ամման]]ում, նաև [[Ագապա]], [[Զարքա]], [[Իրպիտ]], [[Մատարա]] և [[Ռուսեյֆա]] քաղաքներում։ Նրանք արհեստավորներ են (հայտնի են հայ լուսանկարիչները, Ամմանի լուսանկարիչների 3/4-ը [[հայեր]] են), առևտրականներ (ոսկերիչ-գոհարավաճառներ), կան մտավորականներ։ Համայնքը համախմբված է եկեղեցու շուրջը, որի հոգևոր պետին նշանակում է [[Երուսաղեմի Հայոց պատրիարքարան|Երուսաղեմի հայոց պատրիարքը]]։ Ամմանում հայերն ապրում են հայկական թաղամասում, որտեղ գործում է Սուրբ Թադևոս եկեղեցին։ Հորդանանում աշխատանք են ծավալում ՀԲԸՄ, ՀՕՄ, ՀՄԸՄ, ՀՄՄ մասնաճյուղերը, Ազգային մարզական միությունը (Տիկնանց հանձնախմբով), մարզական (բասկետբոլի) խմբեր, «Մասիս» նվագախումբը։ Հայերը հաճախում են Յուզպաշյան ազգային վարժարան, գործում է Կյուլպենկյան մանկապարտեզը։ Գրեթե մարել է հայ կաթոլիկների Սահակ-Մեսրոպ վարժարանը (հաճախում են օտարները)։ [[1993]]-ից լույս է տեսնում «Անդրադարձ» ամսաթերթը։
