«Երիտասարդություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Երիտասարդություն'''(20-23 տարեկանից-30 տարեկան), օնտոգենետիկ [[զարգացում|զարգացման]] փուլ, որն ընդգրկում է [[Պատանեկություն|պատանեկության]] ավարտից մինչև մոտավորապես 30 տարեկան, երբ [[մարդ]]ը այս կամ այն չափով հաստատվում է «հասուն» կյանքում: Երիտասարդությունն, առաջին հերթին, [[ընտանիք]]ի ստեղծման, ընտրած մասնագիտության յուրացման, հասարակական կյանքի և նրանում սեփական դերի նկատմամբ [[վերաբերմունք]]ի որոշարկման [[ժամանակ]]ն է:

 

Երիտասարդությունը ինքնաիրացման համար ամենաօպտիմալ ժամանակն է. ակտիվորեն փնտրվում են նպատակների իրականացման նոր հնարավորություններ:

 

 

Ընտանիքի ստեղծումը չափազանց կարևոր է անձնային զարգացման համար: Մարդն իրացնում է իր կոչումը, ձեռք բերում նոր հասարակական կարգավիճակ՝ կապված սերնդի շարունակության և ապագա սերնդր [[դաստիարակություն|դաստիարակության]] [[պատասխանատվություն|պատասխանատվության]] հետ, մտնում է իր կյանքի նոր փուլ: Միաժամանակ նա բավարարում է իր գլխավոր [[պահանջմունք]]ներից մեկը այլ մարդկանց հետ հարաբերությունների ոլորտում: Այն, թե ինչպես է կառուցվում ընտանեկան կյանքը, մեծապես կախված է մարդու ընդհանուր զարգացվածությունից՝ նրա հոգևոր աճը, [[ընդունակություններ]]ի զարգացումը:

 

Հատկապես կարևոր նշանակություն ունի երեխաների ծնունդը: Երեխայի ծնունդից հետո կինն ու տղամարդը միաժամանակ հանդես են գալիս որպես մայր և հայր: Նրանց ստեղծած ընտանիքը ստանում է նոր որակ, ձեռք բերում [[սոցիալական ինստիտուտ]]ի վերջնական կարգավիճակ: Փոխվում է ընտանեկան կյանքի ամբողջ կառուցվածքը, ամուսինները ստանում են նոր պարտականություններ, պատասխանատվության նոր ասպեկտներ միմյանց ու իրենց երեխայի նկատմամբ:

=== Մասնագիտական գործունեություն ===

Երիտասարդության տարիքի զարգացման սոցիալական իրադրության երկրորդ կողմերից մեկը ընտրած մասնագիտության տիրապետումն է: Պատանեկության տարիքում տեղի է ունենում անձնային և մասնագիտական [[ինքնորոշում]], կյանքի ուղու ընտրություն: Երիտասարդության տարիքում մարդը հաստատում է իրեն իր [[աշխատանք]]ում, ձեռք բերում մասնագիտական վարպետություն: Երիտասարդության տարիքում ավարտվում է մասնագիտական նախապատրաստությունը, որի ժամկետները ներկայում չափազանց ընդլայնվել են՝ կապված գիտատեխնիկական առաջընթացի հետ: Երիտասարդը առավելագույնս աշխատունակ է, դիմացկուն ֆիզիկական և հոգեբանական ծանրաբեռնվածության նկատմամբ, առավել ընդունակ ինտելեկտուալ գործունեության բաևդ ձևերի յուրացմանը: Երիտասարդության տարիքում հեշտ են ձեռք բերվում ընտրված մասնագիտության համար անհրաժեշտ [[գիտելիք]]ները, կարողություններն ու [[հմտություն]]ները, զարգանում են պահանջվող անձնային և ֆունկցոնալ որակները:

 

Կյանքի ուղու հաջող ընտրության դեպքում արդեն երիտասարդության տարիքում մարդն իր մասնագիտությամբ հասնում է բավական բարձր վարպետության և օբյեկտիվ ճանաչման: Հաջող մասնագիտական ինքնորոշման և բարձր վարպետության միջոցով ձեռք է բերվում մասնագիտական [[կոմպետենտութուն|կոմպետենտության]] զգացումը, ինչը շատ կարևոր է այս տարիքում անձնային զարգացման համար: Հատկապես բարենպաստ է զարգացումն ընթանում այն դեպքում, երբ ընտրված մասնագիտությունը համապատասխանում է մարդու կոչմանը, դառնում է աշխարհի հետ էական կապ:

 

Այսպիսով, երտասարդության տարքիում «կյանքի ընկերոջ» ընտրության և ընտանիքի ստեղմանը զուգահեռ մարդը զարգանում և իրացնում է ինքն իրեն՝ հաստատվելով իր գործում, ձեռք բերելով մասնագիտական վարպետություն և կոմպետենտություն: Այս տարիքի կենտրոնական նորագոյացություններն են ընտանեկան հարաբերություններն ու մասնագիտական կոմպետենտությունը:

=== Ընկերություն ===

Երիտասարդության տարիքում կյանքի կարևոր կողմ է նաև ընկերական հարաբերությունների հաստատումն ու զարգացումը: Այս տարքիում [[ընկերություն]]ը, ինչպես և սերը, անցնում են նոր որակական մակարդակ: Այս տարիքում ընկերությունը ենթադրում է այս կամ այն չափով հոգևոր մերձություն: Ընկերությունը կարելի է սահմանել որպես կայուն, անհատական-ընտրողական միջանձնային հարաբերությունների տեսակ, որը բնութագրվում է նրա մասնակիցների փոխադարձ կապվածությամբ:

 

Դրա հետ մեկտեղ բավական սովորական է երիտասարդների ընկերական հարաբերությունները բարձր տարիքի մարդկանց հետ: Եվ այստեղ, և ընկերության այլ տեսակներում որոշիչ նշանակություն ունի կյանքի տարբեր կողմերի ներդաշնակությունը: Պետք է նշել, որ ավագ սերնդակիցների հետ ընկերությունը հատուկ է հատկապես այն երիտասարդներին, որոնք չեն ունեցել համապատասխան հարաբերություններ ընտանիքում:

 

Ընկերության սահմաանումը որպես աշխարհի հետ էական հարաբերությունների տեսակ, թույլ է տալիս խոսել նրա դրսևորման սպոնտանության, բնականության մասին: Ընկերությունը, ինչպես նաև սերը, նրա սուբյեկտների նեևդաշնակության արդյունք է:

 

Կյանքի մյուս կարևոր կողմը մասնագիտական գործունեությունն է, որն այս ուղղվածությամբ մարդկանց մոտ ուղեկցվում է մեծ հետաքրքրությամբ:

 

Ընկերական հարաբերութուններն՝ իրենց իրևական, էական դրսևորմամբ բնորոծ են հենց հոգևոր-բարոյական ուղղվածությամբ մարդկանց: Ընկերության մեջ որոշիչ է հենց երկու մարդկանց ներդաշնակությունը, հարաբերությունների էականությունը: Հոգևոր-բարոյական ուղղվածությամբ ընկերությունը ծագում է մասնակիցների համար նշանակալից գործունեության, [[կյանք]]ի կողմերի հիման վրա:

Իրապես, մենք ունենք ոչ թե հենց իմաստի խնդիր որպես այդպիսին, այլ դրդապատճառի [[դեպրիվացիա]]յի խնդիր: Այն ծագում է ոչ ճիշտ դրված նպատակների պատճառով, որոնց ձեռքբերումը պետք է իրացնի դրդապատճառը:

 

 

Աշխարհի հետ համաձայնությունը, ինքն իրենով լինելը հենց այն դրդապատճառն է, որի դեպրիվացիան հանգեցնում է կյանքի իմաստի կորստին: Կյանքի իմաստի ամբողջական կորուստը՝ [[էքզիստենցիալ վակուում]]ը, հնարավոր է այն ժամանակ, երբ կենսաշխարհում չկա ոչ մի էական դրդապատճառ: Միայն էական դրդապատճառներն են ադեկվատ աշխարհի հետ համաձայնեցվածությանը: Ինչքան շատ են մարդու կյանքում էական կողմերը, այնքան քիչ են էքզիստենցիալ խնդիրները: