«Լուսավորականություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{անաղբյուր}}{{վիքիֆիկացում}}'''Լուսավորականությունը''' սոցիալական, գաղափարական շարժում է, որը պայքարում է ֆեոդալիզմի, կաթոլիկական եկեղեցու դեմ, բարձրացնում գիտության և գիտելիքի դերը հասարակության մեջ: Այն սկսվել է տասնյոթերորդ դարում` սկիզբ դնելով բանականության հաղթարշավին: Մի կողմից այն << հանում էր մարդուն անչափահասության վիճակից >> , բարձրացնում անհատի դերը, իսկ մյուս կողմից, ինչպես նշում է Ադորնոն. << ձգտում էր կործանել առասպելները և երևակայությունը գիտելիքի միջոցով >> : Սակայն, ինչպես իրավացիորեն շարունակում է Հաբերմասը. << Լուսավորականությունը կարելի էր համարել հաջողված, եթե արմատներից հեռանալը դառնար ազատում ( իմա` առասպելից - Ն. Մ.) >> : Այնինչ, ներկայիս համաշխարհային պատմությունը փաստում է, որ մեկ առասպելն իրական դառնալով, սկիզբ է դնում մեկ այլ առասպելի, տեղի է ունենում հեռացում արմատներից և ընդլայնվում է համաշխարհայնացման սահմանները: Եթե մինչև լուսավորականության շրջանը առասպելը երևակայության ծնունդ էր, ապա լիսուվորականությունից սկսած և մինչև այսօր` գիտելիքի: Ըստ էության, գիտությունների զարգացումը ( կենսաբանություն, մեխանիկա, ֆիզիկա ) կասկածի է ենթարկում առասպելականը` տեղ տալով փաստարկված գիտելիքին, որն անհասկանալին դարձնում է հասկանալի` մարդուն ազատելով հեղինակապաշտությունից: Արդյունքում ձևավորվում է քաղաքացիական գիտակցություն` կրոնական ինքնությունից անցում կատարելով քաղաքացիական ինքնությանը: Անգլիայում լուսավորականության ներկայացուցիչներն են՝ Ջ. Լոկը, Ա. Կոլինզ, Ֆրանսիայում՝Վոլտեր, Դիդրո, Ռուսո, Մոնտեսքյոն: Լուսավորականությունը մեզ մոտ սկսվել է շատ ավելի ուշ, տասնութերորդ դարի սկզբին: Մխիթարյան միաբանությունը լուսավորության տարածման սկզբնավորողներից մեկն է: Ունենալով կաթոլիկների հովանավորությունը` մխիթարյանները հրատարակում էին գրքեր, կատարում ուսումնասիրություններ: Հրատարակված գրքերից է Հ.Մ. Չամչեանի <<Պատմություն հայոց>> երեք հատորները, Հ. Ղ. Ինճիճեանի << Հնախոսութիւն հին Հայաստանեայց աշխարհի>>, <<Դարապատում>>, <<Ստորագրութիւն հին Հայաստանեայց >>: