«Պանիր»–ի խմբագրումների տարբերություն

Պանիրները դասակարգվում են ըստ կաթի տեսակի, որից պատրաստվել են ([[կով]]ի, [[ոչխար]]ի, [[այծ]]ի), ըստ մակարդվածքի առաջացման եղանակի (շրդանային և կաթնաթթվային պանիրներ) և այլն։ Ըստ ապրանքային հատկանիշի՝ պանիրները լինում են պինդ, կիսապինդ, փափուկ, աղաջրային և հալած։ Պինդ են « Շվեյցարական», «Հոլանդական», փափուկ՝ «Ռոկֆոր», «Հայկական», «Երևանյան», աղաջրային՝ «Բրինզա», «Չանախ», «Սուրգուն» պանիրները։ Հալած պանիրները ստանում են պինդ պանիրներն աղալու և հալելու միջոցով։ Պանիրները պատրաստում են հավելանյութերով ([[պղպեղ]], [[սունկ]], ապխտած միս և այլն) և առանց դրանց։

Պանիրը մարդկությանը հայտնի առաջին կաթնամթերքներից է։ Դեռևս հին հույն բանաստեղծ Հոմերոսի պոեմներում կան տեղեկություններ պանրի ստացման եղանակների մասին, իսկ հույն փիլիսոփա Արիստոտելը նկարագրել է պանրի պատրաստման տեխնոլոգիան։ Միջին դարերում պանրագործության հիմնական շրջանը Իտալիայի Պո գետի հովիտն էր։ [[Ֆրանսիա]]յում արտադրել են հիմնականում փափուկ պանիրներ՝ «Ռոկֆոր», «Բրի», [[Շվեյցարիա]]յում՝ «Շվեյցարական», [[Հոլանդիա]]յում՝ «Հոլանդական»։ Արդյունաբերական պանրագործությունը [[Եվրոպա]]յում և [[Ամերիկա]]յում զարգացել է XIX դարում։ <br />

Հայաստանում պանրագործությամբ զբաղվել են հնագույն ժամանակներից։ Մ.թ.ա. III–II հազարամյակների հնավայր Կարմիր բլուրի պեղումներով հայտնաբերվել է « պանրագործարան»։ Հայաստանում ավանդաբար պատրաստվում են կանաչ, հորած, մոթալի, չանախ, լոռի, թել (հյուսած) պանիրներ։