«Համաշեշտ ոտանավոր»–ի խմբագրումների տարբերություն

Համաշեշտ ոտանավորը բնորոշ է եղել [[ բանահյուսություն|ժողովրդական բանահյուսությանը]]: [[20-րդ դար]]ում այն լայնորեն տարածվեց [[չափածո]] խոսքում: Ռուսական [[պոեզիա]]յում համաշեշտ ոտանավորը տարածվեց [[Մայակովսկի Վլադիմիր|Մայակովսկու]] ստեղծագործության միջոցով: Հայ պոեզիայում ևս համաշեշտ տաղաչափական համակարգն իր արտացոլումը գտավ 20-րդ դարում` [[Չարենց]]ի, [[Վշտունի Ազատ|Վշտունու]] և այլոց ստեղծագործություններում:ստեղծագործություններում։

Համաշեշտ տաղաչափության մեջ [[բառ]]ի արտասանական ինքնուրույնությունն ավելի է ընդգծվում, [[բանաստեղծություն]]ն ստանում է հրապարակախոսական երանգ:երանգ։ Տողերում վանկերի թիվը հավասար չէ, շեշտերի դասավորությունն էլ որևէ [[կանոն]]ի չի ենթարկվում:ենթարկվում։ Բայց բոլոր տողերն ունեն հավասար թվով շեշտեր, որի շնորհիվ էլ առաջանում է ռիթմը:ռիթմը։ Սակայն սա ևս պարտադիր պայման չէ. շեշտերի թիվը կարող է պարբերաբար փոխվել, որն առավել մեծ ազատություն է տալիս ոտանավորին:ոտանավորին։

* [[Էդվարդ Ջրբաշյան|Էդ. Ջրբաշյան]], Հ. Մախչանյան, Գրականագիտական բառարան, էջ 168