«Վանկական ոտանավոր»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վանկային սկզբունքը հատուկ է նաև հայ [[պոեզիա]]յին: Այստեղ ևս շեշտերի դասավորությունն էական չէ. կարևորը տողերի և կիսատողերի ([[անդամ]]ների) մեջ վանկերի թվի հավասարությունն է, իսկ շեշտերի տեղը կայուն չէ: Այսպես, հայկական ոտանավորի ամենատարածված տեսակներն են ''ութ'' և ''յոթ'' վանկանի տողերը, ընդ որում, ութ վանկանի տողը բաժանվում է երկու հավասար կիսատողերի, իսկ յոթ վանկանի տողը` երեք և չորս վանկանի կիսատողերի:կիսատողերի։ Կիսատողերի (անդամների) պարբերական կրկնությունից գոյանում է ռիթմը:ռիթմը։

''Տաս'' վանկանի տողը հիմնականում բաժանվում է երկու հավասար (հինգ վանկանի) կիսատողերի:կիսատողերի։ Շեշտերի տեղը փոփոխական է:է։

Հայ պոեզիայի մեկ այլ չափերից մեկը` ''տասնհինգ'' վանկանի տողը, հիմնականում կազմված է լինում չորս կայուն մասերից` երեք հատ ''չորս'' վանկանի և մեկ հատ ''երեք'' վանկանի կիսատողերից:կիսատողերից։ Շեշտերի դասավորությունն այստեղ ևս անկանոն է:է։

Վանկական բանաստեղծության հետ հավասար հայ պոեզիայում կիրառվում են [[վանկաշեշտական ոտանավոր|վանկաշեշտական]], [[համաշեշտ ոտանավոր|համաշեշտ]] և [[ազատ ոտանավոր]]ի ձևերը:ձևերը։