<blockquote>ԱմենահնագույնԱմենահին ձեռագիրը, որ հասել է մեզ, Վանանդի (Լազարյան ճեմարանի) ավետարանն է, գրված 887 թվականին։ Այս ձեոագիր ավետարանում կետադրության կիրառումն արդեն նյութեղեն փաստ է, ունի գործնական նշանակություն և ոչ թե տեսական, ինչպես վաղ շրջանի քերականների գրչագրերում եղածը։ Այն, ինչ կա այստեղ, ժամանակի ճշգրիտ պատկերն է տալիս։ Այս ձեռագրում, հակառակ քերականների տեսական շարադրանքի, գործածվել է միայն մի կետ և '''պատիվ''' կոչված նշանը։ Այդ կետը, իհարկե, իր գործածությամբ ունեցել է տարբեր իմաստ և նշանակություն՝ նայած թե ինչ տրոհական դեր է կատարել։ Այս ձեռագրում կետն ունի քառակուսի, երբեմն քառանկյունի, երբեմն էլ թավ ստորակետի ձև։ Տողից վեր դրվելիս այն համարվել է վերջակետ, իսկ տողի վրա, նայած նրա արտահայտած իմաստին, մերթ որպես միջակետ, մերթ որպես ստորակետ<ref name="Մխիթարյան"/>։</blockquote>
