'''Դավիթ Ծարեցի''' (ծննդյան և մահվան թվականներն անհայտ են), [[13-րդ դար]]ի 40—50-ակաև թվականների գյուղացիական շարժման գաղափարախոս։ Ծնվել է [[Գառնի]]ում։ Հետագայում բնակություն է հաստատել [[Խաչեն]] գավառի [[Ծար]] գյուղում։ Եղել է ջրաղացպան։ Դավիթ Ծարեցին գյուղացիներին հավատացրել Է, որ ինքն ի վերուստ օժտված է բուժելու շնորհքով։ Տարբեր գավառներից Դավիթ Ծարեցու մոտ բուժվելու են եկել [[մարդ]]իկ և լսել աղանդավորական բնույթի քարոզներ, որտեղ դրսևորվել է շահագործողների դեմ ժողովրդական զանգվածների դժգոհությունն ու ատելությունը։ Բողոքելով մոնղոլ նվաճողների և տեղական [[իշխան]]ների ու հոգևորականության ճնշման դեմ՝ դրանից ազատվելու միջոց է համարել հայկական պետականության վերականգնումը։ Նա հայտարարել է, թե ինքը [[Արշակունիներ]]ի տոհմից է, և իր որդիներից մեկը պետք է դառնա Հայոց թագավոր, մյուսը՝ կաթողիկոս։ Դավիթ Ծարեցուն քարոզներից անհանգստացած՝ հայ հոգևորականությունը հալածանք է սկսել նրա դեմ։ Թեև ժողովուրդը նրան պաշտպանել է «սրովք և բրովք», բայց, ի վերջո, հոգևորականներին հաջողվել է չեզոքացնել Դավիթ Ծարեցուն և վերադարձնել [[Գառնի]]։
