'''Իմանենտ փիլիսոփայություն''' ({{lang-lat|immanens}} — հատուկ է, վերաբերում է), [[XIX դար]]ի վերջի փլիսոփայական[[փիլիսոփայություն|փիլիսոփայական]] (գլխավորապես գերմանական) սույբեկտիվ [[իդեալիզմ|իդեալիստական]] հոսանք: Ներկայացուցիչներից էին Վ. Շուպպեն, Ի. Ռեմկեն, Ա. Լեկլերը, Ռ. Շուբերտ-Զոլդեռնը: Ըստ Իմանենտ փիլիսոփայության, ճանաչողության օբյեկտը գոյություն չունի գիտակցությունից անկախ, այն «իմանենտ» է (ներքնապես հատուկ է) «փորձին», փորձնական գիտելիքին: Սլիպսիզմից խուսափելու համար որոշ իմանենտներ առաջադրեցին «գիտակցություն ընդհանրապես» հասկացությունը, որն իբր գոյություն ունի [[ուղեղ]]ից անկախ:Իմանենտ փիլիսոփայության ներկայացուցիչները սուբյեկտիվ իդեալիզմի դիրքերից քննադատել են Իմանենտ Կանտինին, ժխտել նրա [[թեզ]]ը «ինքնին իրի» մասին: «Մատերիալիզմ և էմպիրիոկրիտիցիզմ» գրքում Վլադիմիր Իլիչ [[Լենին]]ը իմանենտներին բնորոշել է որպես ծայրահեղ հետադիմականներ, «ֆիդեիզմի անվերապահ քարոզիչներ»:
