«Պտղաբուծություն»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հայաստանը պտղաբուծության հնագույն երկիր է։ Մի շարք բնակավայրերում ([[Արմավիր]], [[Շենգավիթ]], [[Գառնի]]) հայտնաբերվել են 6-3 հզ.հազար տարվա վաղեմության [[ծիրան]]ի, [[դեղձ]]ի, [[սալոր]]ի, [[խաղող]]ի սերմեր։ [[Հայկական լեռնաշխարհ]]ում պտղաբուծությունը առանձնապես զարգացել է մ. թ. ա. 11- մ. թ. I դարերում։ Հայաստանի պտղաբուծության մասին հիշատակել են [[Հերոդոտոս]]ը (մ. թ. ա. 5-րդ դարում), [[Ստրաբոն]]ը (մ. թ. ա. 1-ին դար), [[Ագաթանգեղոս]]ը ([[5-րդ դար]]), [[Մովսես Խորենացի]]ն (5-րդ դար), [[Անանիա Շիրակացի]]ն ([[7-րդ դար]]), [[Ստեփանոս Օրբելյան]]ը ([[13-րդ դար]]) և ուրիշներ։ Հազարամյակների ընթացքում ժողովրդական ընտրասերման միջոցով ստացվել են [[ծիրանենի|ծիրանենու]], [[դեղձենի|դեղձենու]], [[կեռասենի|կեռասենու]], [[խնձորենի|խնձորենու]], [[տանձենի|տանձենու]], [[ընկուզենի|ընկուզենու]] բազմաթիվ արժեքավոր սորտեր։ Արարատյան, նախալեռնային, հյուսիս-արևելյան և Զանգեզուրի գոտիներում հիմնականում մշակում են ծիրանենի, դեղձենի, [[սալորեն]]ի, նախալեռնային և Զանգեզուրի գոտիների 1000-1500 մ բարձրություններում, Լոռի-Փամբակի և մասամբ լեռնային շրջաններում՝ խնձորենի և տանձենի։

[[2004]] թվականին [[ՀՀ]]-ում պտղահատապըտղայինպտղահատապտղային տնկարկների տարածքը կազմել է 25,7 հզ. հա, բերքատվությունը՝ 48,1 ց/հա, համախառն բերքը՝ 103,1 հզ. տ։ ՀՀ-ում պտղաբուծության գիտական հարցերով զբաղվում են Խաղողապտղագինեգործության գիտական կենտրոնում և ՀՊԱՀ-ում։