«Երկբարբառ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Տող 1.
'''Երկբարբառ''', մեկ [[վանկ]]ի սահմաններում երկու [[ձայնավոր]]ի (կամ ձայնավորի ու [[ձայնորդ]]ի) զուգակցումը արտասանական սերտ միասնությամբ, զուգակցվող տարրերից մեկի վանկարար հատկության պահպանումով։ Կա [[Անգլերեն|անգլերենում]], [[Ֆրանսերեն|ֆրանսերենում]], եղել է [[Հնդեվրոպական լեզուներ|հնդեվրոպական]] նախալեզվում, [[Սանսկրիտ|սանսկրիտում]], [[Գրաբար|գրաբարում]] և այլն։ Ժամաևակակից [[արևելահայ]] գրակաև լեզուև երկբարբառներ չունի։ Ըստ վանկարար տարրի դիրքի,` գրաբարում տարբերում եև բարձրացող և իջևող երկբարբառներ։ Բարձրացող երկբարբառների վանկարար տարրը հաջորդում է ոչ վանկարարին, օրինակ, ''եա'' (մատեան), ''ուա'' (տուաւ, հեղուաք) են, իջնող երկբարբառների վանկարար տարրը նախորդում է ոչ վանկարարին, օրինակ, '''իւ''' (ալիւր), ''աւ'' (աւր)։
 
Գրաբարի բարձրացող երկբարբառներն են՝ ''եա, ուա, ուե, ուի'', իջնող երկբարբառներն են՝ ''այ,ոյ, աւ, եւ, իւ։իւ''։ Երբարբառներից առանձնացվում են երկբարբառակերպները (դիֆթոնգոիդները), որտեղ ոչ վանկարար տարրը ներկայանում է իբրն հազիվ ընկալելի, կարճ (թույլ) հնչյուն (գրաբարյան Է-ն )։ ժամանակակիցԺամանակակից գրական հայերենում գրաբարի Երկբարբառներըերկբարբառները վերածվել ևն երկհնչյունների[[երկհնչյուն]]ների (լոյս> լույս, մատեան> մատյան կամ դարձել են պարզհնչյուններպարզ [[հնչյուն]]ներ (աւր>օր, իւր>իր, սեաւ>սև)։
{{ՀՍՀ}}
[[Կատեգորիա:Լեզվաբանություն]]