«Երկբարբառ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
Տող 1.
'''Երկբարբառ''', մեկ [[Վանկ|վանկիվանկ]]ի սահմաններում երկու ձայնավորի[[ձայնավոր]]ի (կամ ձայնավորի ու ձայնորդի[[ձայնորդ]]ի) զուգակցումը արտասանական սերտ միասնությամբ, զուգակցվող տարրերից մեկի վանկարար հատկության պահպանումով։ Կա [[Անգլերեն|անգլերենում]], [[Ֆրանսերեն|ֆրանսերենում]], եղել է [[Հնդեվրոպական լեզուներ|հնդեվրոպական]] նախալեզվում, [[Սանսկրիտ|սանսկրիտում]], [[Գրաբար|գրաբարում]] և այլն։ Ժամաևակակից [[արևելահայ]] գրակաև լեզուև երկբարբառներ չունի։ Ըստ վանկարար տարրի դիրքի, գրաբարում տարբերում եև բարձրացող և իջևող երկբարբառներ։ Բարձրացող երկբարբառների վանկարար տարրը հաջորդում է ոչ վանկարարին, օրինակ, եա (մատեան), ուա (տուաւ, հեղուաք) են, իջնող երկբարբառների վանկարար տարրը նախորդում է ոչ վանկարարին, օրինակ, իւ (ալիւր), աւ (աւր)։
 
Գրաբարի բարձրացող երկբարբառներն են՝ եա, ուա, ուե, ուի, իջնող երկբարբառներն են՝ այ,ոյ, աւ, եւ, իւ։ Երբարբառներից առանձնացվում են երկբարբառակերպները (դիֆթոնգոիդները), որտեղ ոչ վանկարար տարրը ներկայանում է իբրն հազիվ ընկալելի, կարճ (թույլ) հնչյուն (գրաբարյան Է-ն )։ ժամանակակից գրական հայերենում գրաբարի Երկբարբառները վերածվել ևն երկհնչյունների (լոյս> լույս, մատեան> մատյան կամ դարձել են պարզհնչյուններ (աւր>օր, իւր>իր, սեաւ>սև)։
 
 
{{ՀՍՀ}}
 
[[Կատեգորիա:Լեզվաբանություն]]
[[Կատեգորիա:Հնչյունաբանություն]]