«Սյուիտ»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Սյուիտ''' ([[ֆրանսերեն]] suite, [[բառ]]ացի՝ շարք, հաջորդականություն), շարանվագ, գործիք, երաժշտական հիմն, ցիկլային ձևերից։ Բաղկացած է ընդհանուր գեղարվեստական մտահաղացմամբ միավորված մի քանի ինքնուրույն, սովորաբար՝ հակադիր մասերից։ Ի տարբերություն սոնաաի և սիմֆոնիայի, Սյուիտին բնորոշ է մասերի առավել ինքնուրույնություն, դրանց փոխհարաբերության ոչ այնքան խիստ օրինաչափություն, ինչպես նաև անմիջական կապ երգի, պարի հետ, ս ատկերային նկարագրողականության կ ւրառում։ Սյուիտի նախատիպը արդեն XVI [[դար]]ին բնորոշ դանդաղ (պավանա) և արագ (գաւյարդա) պարերի համադրումն է։ Հնագույն պարային սյուիտի դասական տեւ ակը ձևավորվել է XVII դարի կեսին 6ո․ Ցա․ Ֆրոբերգերի ստեղծագործության մեջ։ Այն բաղկացած է 4 պարից՝ չափավոր արագ ալեմանդայից, արագ կուրանտայից, դանդաղ սարաբանդայից և սրընթաց ժիգայից։ Դրանցից բացի XVII—XVIII դարեր Սյուիտում ընդգրկվել են՝ մենուետ, գավոտ, բուռե, պասպիե, պոլոնեզ, ոչ պարային պիեսներ՝ պրելյուդ, նախերգանք, արիա, ռոնդո ևն։ Բոլոր մասերը, որպես կանոն, գրվել են միևնույն տոնայնությամբ, կատարվել են լյուտնյայով, կլավեսինով, նվագախմբով։ Դասական Սյուիտի բարձրագույն նմուշներ են ստեղծել 6ո․ Սյուիտ Բախը, և Գ․ Ֆ․ Տենդելը։ XIX—XX դարեր ստեղծվել են, գլխավորապես, ոչ պարային բնույթի նվագախմբային Սյուտներ, որոնք երբեմն ներառել են նաև [[պար]]ային առանձին ձևեր (Պ․ Ի, Չայկովսկի), հաճախ այդպիսի Սյուիտները եղել են ծրագրային (Ն․ Ա․ Ռիմսկի-Կորսակովի «Շահարազադե»)․ [[կենտ]]ը, տեղ են գրավել թատերական ներկայացումների, օպերաների, բալետների երաժշտությունից (Դրիգի «Պեր Դյունտ», Չայկովսկու, Պրոկոֆևի, Խաչատրյանի բալետային Սյուիտները), նաև կինոերաժշտությունից կազմված Սյուիները։ Դրվում են նաև ժող․ պարային ավանդույթների հետ կապված Սյուիտներ (Պեյկոյի «Մոլդավական սյուիտ»)։▼