«Մարգար Սեդրակյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

|ծննդյան օր = [[31 մարտի]] [[1907]]

| background =

| վախճանի օր = [[10 հոկտեմբերի]] [[1973]]

|քաղաքացիությունը = [[ԽՍՀՄ]]

|մասնագիտությունը = կոնյակագործ, ինժեներ

 

{{Լենինի շքանշան}} [[Պատկեր:Orderredbannerlabor rib.png|40px|«Աշխատանքային կարմիր դրոշի» շքանշան]] [[Պատկեր:Order badge of honor rib.png|40px|«Պատվո Նշան» շքանշան]]

}}

 

 

== Կենսագրությունը ==

Վերապրել է [[Հայոց ցեղասպանություն]]ը, նախնական կրթությունը ստացել է մանկատանը: [[1930]] թ-ին ավարտել է [[Հայաստանի ազգային ագրարային համալսարան|Երևանի գյուղատնտեսական ինստիտուտ]]ը։

 

 

Սեդրակյանը [[ԽՍՀՄ]]-ում կոնյակի արտադրության նոր տեխնոլոգիայի հիմնադիրն է։ Ստեղծել է «Հոբելյանական» ([[1937]] թ., ԽՍՀՄ-ում առաջին բաձրագույն որակի կոնյակը), «Ընտիր» ([[1939]] թ.), «Հայաստան» ([[1940]] թ.), «Արտաշատ» ([[1941]] թ.), «Դվին» ([[1942]] թ.), «Երևան» ([[1947]] թ.), «Օդեսա» ([[1948]] թ.), «Ուկրաինա» ([[1949]] թ.), «Արարատ» ([[1955]] թ.), «Տոնական» ([[1957]] թ.), «40-ամյա» ([[1957]] թ.), «Ախթամար» ([[1967]] թ.), «Նաիրի» ([[1967]] թ.), «50-ամյա» ([[1967]] թ.), «Վասպուրական» ([[1977]] թ.) կոնյակները:

 

 

 

 

== Պատմական ակնարկ ==

1937թ-ին Իվան Պապանինի գլխավորությամբ մի խումբ մասնագետներ ուղևորվեցին դեպի Հյուսիսային բևեռ: Յուրաքանչյուր խորհրդային հանրապետություն ինչ-որ բան նվիրաբերեց այդ գիտարշավի մասնակիցներին. Բելառուսը տրամադրեց տաք շորեր, Ուկրաինան՝ սալ, Հայաստանը՝ կոնյակ: «Պրավդա» թերթում տպագրվեց հոդված և գիտարշավի մասնակիցների լուսանկարը, որում նրանք պատկերված էին կոնյակի տակառը ձեռքերին: Հոդվածում նրանք պատմում էին, որ արշավն անցնում է այնքան սաստիկ ցրտի պայմաններում, որ անգամ 42 աստիճանի թնդության հայկական կոնյակը նրանց չէր տաքացնում: Դրա պատճառով խնդիր դրվեց՝ արդյո՞ք հնարավոր է ստեղծել ավելի թունդ աստիճան ունեցող կոնյակ: Վարպետ Մարգարի ստեղծագործական տաղանդը արարեց 50 աստիճանի թնդության «Դվին», իսկ 1947թ-ին էլ՝ կոնյակի արտադրության մեջ ամենաթունդ՝ 57 աստիճան ունեցող «Երևան» կոնյակը:

 

 

{{DEFAULTSORT:Սեդրակյան, Մարգար}}