«Հանդես»–ի խմբագրումների տարբերություն

Հանդեսը [[ԽՍՀՄ]]-ում։ Խորհրդային ժուռնալիստիկան շարունակում է հեղափոխական դեմոկրատիայի և բոլշևիկյան մամուլի ավանդույթները։ 1917-ի նոյեմբերի 10-ի մամուլի մասին դեկրետով փակվեցին խորհրդային իշխանության դեմ հանդես եկող պարբերականները։ 1919-ին լույս տեսան «Կոմունիստիչեսկի ինտերնացիոնալ» , «ՌԿԿ ԿԿ տեղեկագրեր» հանդեսների առաջին համարները, 1920-ին՝ «Վեաոնիկ ագիտացիի ի պրոպագանդի»-ին։Ստեղծվեցինին։ Ստեղծվեցին մի շարք գրական-գեղարվեաոական հանդեսներ. «Վեստնիկ ժիզնի» ( 1918—19), «Տվորչեստվո» 1918—21) ևն։ Խորհրդային իշխանության առաջին տարիներին մեծ տարածում գտան Պրոչհակոււաի (Պրոլետարական կուլտուրա), «Գորն» 1918—23), «Գրյադուշչեե» (1918—21) հրատարակություններ։ Քաղաքացիական պատերազմի ավարտն ու անցումը խաղաղ շինարարության պայմաններ ապահովեցին սովետական ժուռնալիստիկայի զարգացման համար։ Ըստեղծվեցին տեսական և հասարակական- քաղաքական հանդեսներ. «Պոդ զնամենեմ մարկսիզմա» ( 1922—44), «Կրասնայա պեչատ» , 1921—28), «ժուռնալիստ» ( 1922—33)։ 1924 թվականից հրատարակվում է ԽՄԿԿ ԿԿ «Բոլշևիկ» ( 1952-ից՝ «Կոմունիստ») հանդեսը։ Երևան են գալիս գրական-գեղարվեստական, հասարակական-քաղաքական ծավալուն հրատարակություններ. Կրասնայա նով» ( 1921—42), «Մոլոդայա գվարդիա» (1922-41 և 1956-ից), «Զվեզդա», «Օկտյաբր* (երկուսն էլ՝ 1924-ից), «Նովի միր» (1925-ից) են։ Սկսեցին հրատարակվել փոքրածավալ պատկերազարդ հանդեսներ. «Օգոնյոկ» , 1923-ից), «Պրոժեկտոր» ( 1923—35) և այլն։ Երեխաների համար ստեղծվում են «Մուրզիլկա» , «[[Պիոներ]]» (երկուսն էլ՝ 1924-ին) պարբերականները։ 20-ական թվականների զրական-գեղարվեստական հանդռսներում արտացոլված է խորհրդային գրականության ձևավորման ընթացքը։ Գրողները հիմնականում համախմբված էին «Նա պոստու» («HanocTy»), (երկուսն էլ 1923—25), «Կրասնայա նով» հանդեսների շուրջը։ 30-ական թվականներին հանդեսների լայն ցանց ստեղծվեց միութենական և ինքնավար հանրապետություններում։ 1937-ին [[ԽՍՀՄ]] Ժողովուրդների լեզուներով (բացի ռուսերենից) լույս էին տեսնում կուսակցական, հասարակական-քաղաքական, գրական-գեղարվեստական, գիտաճյուղային շուրջ 400 հանդեսներ։

[[Հայրենական մեծ պատերազմ]]ի տարիներին լայն տարածում ստացան «Կրասնոարմեեց» , «Կրասնոֆլոտեց» , «Ֆրոնտովայա իլլյուստրացիա» և այլ զինվորական հանդեսներ։ Ետպատերազմյան տարիներին առաջացան նոր հանդեսներ. «Ագիտատոր» (1956 թվականից), 1957 թվականից՝ «Պոլիտիչեսկոյե սամոօբրազովանիե», «Վոպրոսի իստորիի ԿՊՍՍ» , «Սովետսկիե պրոֆսոյուզի» և այլն։ Առանձնապես արագ է աճում գիտական և արտադրական հանդեսների թիվը։ Հանդեսն արտասահմանում. ներկայումս արտասահմանում լույս են տեսնում բագմաթիվ ու բազմազան հանդեսներ։ Սոցիալիստական երկրներում հանդեսները ծառայում են նոր հասարակարգի կառուցմանը և կարևոր միջոց են աշխատավորության քաղաքական և կուլտուրական դաստիարակության գործում։ Միջազգային կոմունիստական մամուլի համակարգում առաջատար տեղ են գրավում «Նովո վրեմե» (Բուլղարիա), «Այնհայթ» («Einheit») (ԳԴՀ), «Նովե դրոգի» («Nowe drogi») (Լեհաստան), «Կուբա սոսիալիստա» («Cuba Տօcialista») (Կուբա), «Կիննոջա» (ԿԺԴՀ), «Սոցիյալիզամ» (Հարավսլավիա), «Տարշադամլի սեմլե» (Հունգարիա), «Նամն ամդրալ» ([[Մոնղոլիա]]), «Նովա միսլ» («Nova Mysl») (Չեխոսլովակիա), «Լուպտա դե կլասէ» («Lupta de clasa») ([[Ռումինիա]]) տեսական հանդեսները։Սոցիալիստականհանդեսները։ Սոցիալիստական երկրներում հրատարակվում են նաև բազմաթիվ հասարակական-քաղաքական, գրական-գեղարվեստական, կանանց, երիտասարդական, մանկական, մատենագիտական, մարզական, գիտատեխնիկական և այլ հանդեսներ։ Կապիտալիստական երկրներում հանդեսները տնտեսական և քաղաքական կախման մեջ են խոշորագույն մոնոպոլիաներից։ Հանդեսների հրատարակության գործը առավել զարգացած է [[ԱՄՆ]]-ում, որտեղ, ինչպես և այլ կապիտալիստական երկրներում, գերակշռում են պատկերազարդ «ընդհանուր հետաքրքրության» («general interest») հանդեսները՝ թեմատիկայի բազմակողմանիությամբ, ընթերցողական ամենալայն շրջանակի ընդգրկվածությամբ և տարբերակված մոտեցմամբ (կանայք, երեխաներ, սպորտասերներ և այլն)։ Այս տիպի հանդեսներում զգալի տեղ են գրավում ֆոտոթղթակցություններն ու ֆոտոփաստաթղթերը, զվարճալի և կիրառական բնույթի նյութերը։ Կապիտալիստական երկրների կոմունիստական և բանվորական կուսակցություններիները պրոպագանդում են գիտական սոցիալիզմի գաղափարները։ Արտասահմանյան կոմունիստական կուսակցությունների առաջատար հանդեսներից են «Ռինաշիտա»-ն («Rinascita») (Իտալիա), «Կայե դյու կոմյունիսմ»-ը ([[Ֆրանսիա]]), «Փոլիթքըլ ըֆֆեարս»-ը (ԱՄՆ) և այլն։ [[Ասիա]]յի, [[Աֆրիկա]]յի և [[Լատինական Ամերիկա]]յի զարգացող երկրներում հանդեսատիպ հրատարակությունների ստեղծումը հանդիպում է նեոգաղութարարների, պրոիմպերիալիստական տարրերի դիմադրությանը։ Այդուհանդերձ, անկախության և զարգացման ոչ կապիտալիստական ուղի ընտրած երկրներում ուժեղանում է հանդեսների, որպես ժողովրդական զանգվածների լուսավորման ու դաստիարակման գործիքի, դերը։ Մարքսիստական-լենինյան գաղափարները պրոպագանդում են. «Փարթի լայֆ» («Party Life») ([[Հնդկաստան]]), «Նուեվա էպոկա» Nueva Epoca») ([[Մեքսիկա]]), «Պրինսիպիոս» («Principios») (Վենեսուելա) և այլն հանդեսներ։ Կոմունիստական և բանվորական կուսակցությունների՝ 1958 թվականից լույս տեսնող (24 լեզվով) «Պրոբլեմի միրա ի սոցիալիզմա» Հանդեսները լուսաբանում է միջազգային կոմունիստական շարժման պատմության, տեսության և գործնական հարցեր։ Խաղաղության և առաջադիմության համար պայքարում նշանակալի դեր են կատարում նաև միջազգային կազմակերպությունների և ասոցիացիաների հրատարակած հանդեսները. «Վսեմիրնոյե պրոֆսոյուզնոյե դվիժենիե» , «Կուրյեր ՅՈԻՆԵՍԿՈ» , «Դեմոկրատիչեսկի ժուռնալիստ» , «ժենշչինի միրա» և այլն։ Հայկական հանդեսը. հայ պարբերական մամուլի պատմությունն սկսվում է հանդեսների հրատարակությամբ։ Քաղաքական ու պատմական աննպաստ պայմանների բերումով հայկական հանդեսները լույս են տեսել Հայաստանի սահմաններից դուրս՝ [[Հնդկաստան]]ում, [[Իտալիա]]յում, [[Ավստրիա]]յում, [[Ռուսաստան]]ում, Թուրքիայում, Ֆրանսիայում, [[ԱՄՆ]]-ում, [[Իրան]]ում, [[Լիբանան]]ում և այլուր։