«Կիրք»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Կիրք''', ուժեղ, կայուն և երկարատև զգացմունք, որն ընդգրկում է անձին ամբողջությամբ և մղում նրան որևէ գերկարևոր նպատակի։ Կրքի հիմնական հատկանիշը գործուն բնույթն է, որը հիմնվում է հուզական և կամային պահերի միասնության վրա, հնարավորություն տալիս հաղթահարել թույլ [[մոտիվացիա]]յի դեպքում ոչ մատչելի թվացող ներքին և արտաքին արգելքները։ Մեծ ինտենսիվության կիրքը կարող է խախտել [[ինքնատիրապետում]]ը, որի հետևանքով հակասություն է առաջանում կրքի և բանականության, մանավանդ կրքի և ինքնագիտակցության միջև։ Այս հակասությունը հաճախ գիտակցված է և հիմք է դառնում կրքի էության տարբեր մեկնաբանությունների և գնահատականների համար։ Երբ կրքի օբյեկտը (նպատակը) սևեռուն գաղափարի ձև է ընդունում, անձի ընկալման ոլորտը նեղանում է, երևակայության աշխատանքը կենտրոնանում մեկ ուղղությամբ, հոգեկան կյանքը դառնում միակողմանի, մերժվում են խելամիտ առարկություններն ու այլ արժեքների գոյության մասին ցուցումները։ Այսպիսի գերուժեղ կիրքն կարող է պարպվել իմպուլսային և «իռացիոնալ» գործողություններում (օրինակ՝ կրքի աստիճանի հասած խանդի ազդեցությամբ կատարվող հանցագործ արարքը)։

Բացահայտել կոնկրետ կրքի հոգեբանական բովանդակությունը, նշանակում է պարզել օբյեկտը (նպատակը), նրա հիմքում ընկած պահանջմունքները, դրանց գիտակցված կամ ոչ գիտակցված լինելը։ Կրքի ներքին դրդապատճառները կարող են լինել կոնցեպտուալիզացված, վերբալիզացված և գիտակցված (օրինակ՝ կրքոտ հայրենասիրություն, գաղափարական խոր համոզվածություն) կամ չգիտակցված (օրինակ՝ մոր նկատմամբ փոքր երեխայի սերը)։ Կիրքը իր հերթին կարող է դառնալ դրդապատճառ շարժման մեջ դնելով մարդու պահեստային ուժերը՝ հիմնական և բարձր արժեք ներկայացնող նպատակ ձեռք բերելու համար։ Կիրքը պասսիվ չէ, այն միշտ մղում է իր օբյեկտը նվաճելուն, հաստատելուն կամ ոչնչացնելուն։