'''Իվան Պետրովիչ Մարտոս''' ([[1754]]-[[1835]]), ռուս քանդակագործ։ 1764-1773 թվականներին սովորել է [[Պետերբուրգ]]ի Գեղարվեստի ակադեմիայում, 1773-1779 թվականներին՝ [[Հռոմ]]ի Գեղարվեստի ակադեմիայի [[թոշակառու]]։ Ռուսաստան է վերադարձել որպես կյասիցիզմի համոզված հետևորդ։ Իր ստեղծագործություններում քաղաքացիական պաթոսը զուգորդել է կերպարների վեհության, կոմպոզիցիայի խստության, քանդակաձևերի պլաստիկության հետ։ Մարտոսի [[մահարձան]]ները աչքի են ընկնում խոր քնարականությամբ, պլաստիկական լուծումների նրբագեղությամբ (Ս. Ս. Վոլկոնսկայայի մահարձանը, մարմար, [[1782]], Տրետյակովյան պատկերասրահ)։ Մարտոսի մոնումենտալ-դեկորատիվ քանդակի նշանավոր [[ռուս]] [[վարպետ]] է («Ակտեոն» [[արձան]]ը, [[բրոնզ]], [[1801]], ստեղծվել է Պետերգոֆի Մեծ կասկադի համար)։ 1804 թվականից աշխատել է իր հանրահայտ ստեղծագործության՝ Կ. Մինինի և Դ. Պոժարսկու հուշարձանի վրա ([[Մոսկվա]]յի [[Կարմիր հրապարակ]], բրոնզ, [[գրանիտ]], բացումը կատարվել է [[1818]] թվականին). կերպարներն օժտված են քաղաքացիական պաթոսով, հայրենիքի հանդեպ պարտքի մեծ զգացողությամբ։ Մարտոսը նաև ստեղծել է է. Ռիշելյեի ([[1823]]-[[1828]], բրոնզ, [[գրանիտ]], [[Օդեսա]]) և այլ հուշարձաններ։ Որպես Գեղարվեստի ակադեմիայի պրոֆեսոր ([[1779]] թվականից) և ռեկտոր ([[1814]] թվականից) դաստիարակել է 19-րդ դարի 1-ին կեսի բազմաթիվ ռուս [[քանդակագործ]]ներ։
