«Ֆերդինանդ դը Սոսյուր»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Ֆերդինանդ դը Սոսյուր''' ({{lang-fr|Ferdinand de Saussure}}, [[1857]], [[նոյեմբերի 26]], [[Ժնև]] – [[1913]], [[փետրվարի 22]], Վուֆլան դը Շատո, [[Վո (կանտոն)|Վո]]), շվեյցարացի լեզվաբան, փիլիսոփա, տրամաբան, իմաստաբան:իմաստաբան։ Նրա գաղափարները համարվում են լեզվաբանության հիմնաքարերից:հիմնաքարերից։ Համարվում է 20-րդ դարի խոշորագույն լեզվաբաններից:լեզվաբաններից։

Ֆերդինանդ Մոնգին դը Սոսյուրը ծնվել է [[Շվեյցարիա]]յում, 1857 թ.:։ Դեռ տասնչորս տարեկանից աչքի է ընկել խելացիությամբ և մտքի ճկունությամբ:ճկունությամբ։ Կրթությունը ստացել է Ժնևի համալսարանում, ուսումնասիրել [[լատիներեն]], [[հունարեն]], [[սանսկրիտ]]:։ Քսանմեկ տարեկան հասակում տպագրվում է նրա առաջին աշխատությունը՝ «Դեսերտացիա [[հնդեվրոպական լեզուներ]]ի ձայնավորների մասին» (Mémoire sur le système primitif des voyelles dans les langues indo-européennes (Dissertation on the Primitive Vowel System in Indo-European Languages):։ Ապա սովորում է [[Բեռլին]]ի համալսարանում, ուսումնասիրում՝ կելտերեն և սանսկրիտ:սանսկրիտ։ 1880 թ. ստանում է դոկտորի կոչում:կոչում։ Տեղափոխվում է [[Փարիզ]], դասավանդում սանսկրիտ, հին գերմաներեն, գոթերեն:գոթերեն։ [[1891]] թվականին տեղափոխվում է Ժնև և հետագա կյանքն անցկացնում այնտեղ:այնտեղ։ [[1911]] թ.-ից դասավանդում է [[ընդհանուր լեզվաբանություն]]:։ Մահացել է 1913 թ., Շվեցարիայում: Շվեցարիայում։

Սոսյուրը [[իմաստաբանության]] հիմնադիրներից էր:էր։ Նրա՝ լեզվական նշանի գաղափարը հիմք հանդիսացավ նշանագիտության համար և նոր ուղղություն հանդիսացավ լեզվաբանության համար:համար։ [[Լեզվական նշանի]] մեջ նա առանձնացրեց նշան, նշանակյալ, նշանակիչ և իմաստ հասկացությունները:հասկացությունները։

Սոսյուրը լեզվաբանական հասկացությունները առաջարկում էր ներկայացնել երկատումների կամ հակադրությունների միջոցով:միջոցով։

#'''Ներքին և արտաքին''':։ Ըստ Սոսյուրի լեզուն պետք է ուսումնասիրվի միայն նեքին ուսումնասիրությամբ:ուսումնասիրությամբ։ Այսինքն, դիտարկվի որպես կուռ ամբողջություն:ամբողջություն։ Ըստ նրա 20-րդ դարի լեզվաբանները լեզուն ուսումնասիրում էին արտաքնապես, այսնինքն՝ դրա ծագումը, զարգացումը:զարգացումը։ Այս խնդիրները նա անվանեց արտաքին , իսկ բուն լեզվականը՝ ներքին:ներքին։

#'''Լեզու և խոսք''':։ Սոսյուրը խոսողական գործունեությունը(language), բաժանում է լեզու և խոսք հասկացությունների:հասկացությունների։ Խոսողական գործունեություն ասելով հասկանում էր ընդհանրապես խոսելու ունակությունը՝ առանձ կոնկրետ լեզվի սահմանափակումների:սահմանափակումների։ Խոսքը անհատի կողմից լեզվի համակարգի ակտիվացումն է՝ կոնկրետ լեզվի կիրառությունը:կիրառությունը։ Այն պայմանավորված է անհատի սուբյեկտիվ պատկերացումներով՝ տարքով, սեռով, կրթությամբ ևն:ևն։ Լեզուն վերացական համակարգ է, որը իրականանում է խոսքի միջոցով:միջոցով։ Խոսքը կոնկրետ է, դրա արդյունքնում առաջանում է ֆիզիկական արտադրանք:արտադրանք։ Լեզվական միավորները՝ ի տարբերություն խոսքայինի, սահմանափակ են:են։

#'''Հարացույց և շարակարգ''' Սոսյուրին լեզուն հետաքրքրում էր, որպես նշանային համակարգ, որի անդամերը գտնվում են որոշակի հարաբերությունների մեջ:Սոսյուրըմեջ։Սոսյուրը առանձնացնում է երկու տիպի հարաբերություն ՝ հարացույցային և շարակարգային: շարակարգային։ Հարացույցայինները բնորոշվում են իրար հետ ընդհանրություններ ունեցող պարադիգմաներում:պարադիգմաներում։ Օր. սեղան, սեղանի, սեղանից ևն:ևն։ Հարացույցը մևնույն հատկանիշ ունեցող միավորների խումբ է:է։ Միավորները ներկայացվում են հորիզոնական առանցքով:առանցքով։ Շարակարգ է կոչվում լեզվի միավորների միջև հաջորդական հարաբերությունը:հարաբերությունը։ Շարակարգում միավորները դասավորված են գծի տեսքով և ներկայացվում են ուղղահայաց առանցքով:առանցքով։