«Սրբուհի Տյուսաբ»–ի խմբագրումների տարբերություն

Ծնվել է [[1841]] թվականին [[Կոստանդնուպոլիս|Կոստանդնուպոլսի]] Միջագյուղ (Օրթագյուղ, Օրթաքյոյ) թաղամասում։ Սկզբնական կրթությունը ստացել է Միջագյուղի ֆրանսիական դպրոցում:դպրոցում։ Մեկ տարեկան հասակում կորցրել է հորը:հորը։ Ֆրանսերեն, բնական գիտություններ և պատմություն է ուսանել եղբոր՝ քիմիկոս ու պետական բարձրաստիճան պաշտոնյա [[Հովհաննես Վահան]]ի մոտ:մոտ։

1899 թ. մեկնել է [[Փարիզ]], կապեր հաստատել ֆրանսիացի հայտնի խմբագիր Ժյուլյետա Ադանի, կոմպոզիտոր [[Շառլ Գունո]]յի, Ամպրուազ Թոմայի և այլոց հետ:հետ։ 1891 թ. վերադարձել է [[Կոստանդնուպոլիս|Կ. Պոլիս]]:։

Բանաստեղծուհու կյանքում բեկումնային է եղել ծանոթությունը բանաստեղծ Մկրտիչ Պեշիկթաշլյանի հետ, ումից Տյուսաբը հայերենի դասեր էր վերցնում:վերցնում։ Հետագայում նրանց միջև մտերմական սերտ կապերը վերաճել են զգացմունքների:զգացմունքների։

Մի շարք ուսումնասիրողներ անդրադարձել են բանաստեղծի անպատասխան սիրուն իր աշակերտուհու հանդեպ, որը երևում է նրա որոշ բանաստեղծություններում:բանաստեղծություններում։ Ա. Շարուրյանի համոզմամբ, որոշ հիմքեր կան կարծելու, որ Սրբուհին նույնպես խոր և քնքուշ զգացմունքներ է ունեցել իր ուսուցչի հանդեպ:հանդեպ։ Պեշիկթաշլյանի վաղաժամ մահվան բոթը ծնունդ է տվել «Ի հիշատակ պ. Մ. Պեշիկթաշլյանի» ողբերգին:ողբերգին։

1864 թ., երբ Նաբանաստեղծուհու մայրը՝ Նազլը Վահանը հիմնում է Աղքատախնամ տիկնանց ընկերությունը և դառնում նրա ատենապետուհին, Սրբուհին` որպես օգնական ատենադպիր, աջակցում է մորը, մասնակցում տարբեր միջոցառումների կազմակերպմանը: կազմակերպմանը։

Գրական գործունեության սկզբում [[Մկրտիչ Պեշիկթաշլյան|Մ. Պեշիկթաշլյան]]ի ազդեցությամբ գրել է գրաբար ու աշխարհաբար ոտանավորներ, որոնցից «Գարունը» 1864 թ. տպագրվել է [[Բազմավեպ|«Բազմավեպում»]]:։ «Աշխարհաբառ հայ լեզուն» (1880) գրքույկում հանդես է եկել նոր լեզվի պաշտպանությամբ:պաշտպանությամբ։ Տյուսաբի գեղարվեստական ստեղծագործության նախերգանքը 1880-1882 թթ. [[Կոստանդնուպոլիս|Կ. Պոլսի]] և [[Իզմիր|Զմյուռնիա]]յի մամուլում տպագրված հրապարակախոսական հոդվածներն են («Կանանց դաստիարակությունը», «Քանի մը խոսք կանանց անգործության մասին», «Կանանց աշխատության սկիզբը», «Հայ ընկերությունք»), որոնցում նա բողոքել է կանանց անազատ վիճակի դեմ, առաջ քաշել կրթության և աշխատանքի իրավունքի պահանջները:պահանջները։ Այս գաղափարները ցայտուն արտահայտվել են նրա «Մայտա» (1883) վեպում:վեպում։ Գրողը կնոջը համարել է «ողորմելի զոհ», ում առաջ փակ են «ամեն ազատ շավիղ», ծաղրել է [[Ֆրանսիական հեղափոխություն|Ֆրանսիական հեղափոխության]] հռչակած «ազատություն և հավասարություն» սկզբունքները, որոնք «պարզապես ահագին բառեր են»:։ Տյուսաբի կարծիքով կինը կարող է ազատություն նվաճել լուսավորվելու, նախապաշարմունքների դեմ պայքարելու և աշխատելու միջոցով:միջոցով։ Տյուսաբի հայացքները հուզել են ժամանակի արևմտահայ հասարակական գործիչներին:գործիչներին։ Մի շարք մտավորականներ ([[Ռեթէոս Պէրպէրեան|Ռ. Պերպերյան]], [[Գրիգոր Զոհրապ|Գ. Զոհրապ]], [[Հակոբ Պարոնյան|Հ. Պարոնյան]], Գ. Չիլինկիրյան, Մ. Մամուրյան, [[Եղիա Տեմիրճիպաշյան|Ե. Տեմիրճիպաշյան]] և այլք) հանդես են եկել մամուլում, արտահայտել նպաստավոր կամ մերժողական կարծիքներ:կարծիքներ։ Տյուսաբը շարունակել է իր ծավալած պայքարը, քննադատությանը պատասխանել «Սիրանույշ» (1884) և «Արաքսիա կամ Վարժուհին» (1887) վեպերով:վեպերով։ Դրանցից առաջինում նա ցույց է տվել իր հռչակած գաղափարների անհարիրությունը իրականությանը, պաշտպանել ազատ սիրո իրավունքը, մերժել բռնի ամուսնությունը, իսկ երկրորդում փորձել է հիմնավորել այն գաղափարը, որ կնոջ ազատագրության կարևոր նախապայմանը աշխատանքն է, որ կարող է «անկախ վիճակ» ստեղծել նրա համար: համար։ Նրա երկերով ոգևորված են եղել նաև [[Զապել Եսայան]]ն ու Արշակուհի Ճեզվեճյանը, իսկ դրանցում տեղ գտած գաղափարները հետագայում արժանացել են [[Ալեքսանդր Շիրվանզադե|Շիրվանզադե]]ի և այլոց ուշադրությանը: ուշադրությանը։