'''Միքայել Մեսրոպի Միանսարյանց''' ([[1830]], Տփղիս (այժմ՝ [[Թբիլիսի]]) - [[1880]] թ. [[փետրվարի 5]], [[Պետերբուրգ]]), հայ գիտական մատենագիտության հիմնադիր-լրագրող, հասարակական գործիչ։
Սովորել է [[Ներսիսյան դպրոց]]ում, [[Լազարյան ճեմարան]]ում, ավարտել Պետերբուրգի կայսերական հեծելազորային բարձրագույն ուսումնարանը ([[1857]])։ Եղել է փոխգնդապետ։ Աշխատակցել է «Հյուսիսափայլ», «Մեղու Հայաստանի», «Кавказ» և այլ պարբերականների։ Կազմել է «Քնար հայկական» ([[1868]]) երգարանը, որի վերջաբանում, ինչպես նաև «Կանոնավոր և վայելուչ գրության պատմությունը և տեսութունը» ([[1872]]) աշխատության մեջ, ամփոփել է իր մանկավարժական հայացքները։ [[1873]]-ին [[Լայպցիգ]]ում հայկական դպրոցների համար որպես ձեռնարկ հրատարակել է իր կազմած «Հայերեն կանոնավոր և վայելուչ գրության» վարժությունների 5 և տողանցքների 4 պրակ։ Կազմել է հայ տպագիր արտադրանքի ընդհանուր մատենագիտություն (անտիպ)։ [[1874]]-[[1876]]-ին լույս է ընծայել [[Կովկաս]]ի և [[Անդրկովկաս]]ի մատենագիտություն աշխատության առաջին հատորը, որտեղ [[հայերեն]], [[ռուսերեն]], [[ֆրանսերեն]], [[գերմաներեն]], [[վրացերեն]] և այլ լեզուներով ներկայացված են մոտ 6000 գիրք, հոդված, քարտեզ, տպագիր ու ձեռագիր նյութեր։ Գերակշիռ մասը կազմում է հայերեն, ինչպես և տարբեր լեզուներով հայագիտական գրականությունը։
