''Մայրցամաքային'' մարգագետինները տեղադրված են հարթավայրերում (ողողվող հովիտներից[[հովիտ]]ներից դուրս) և լինում են անջրդի հովիտների ու ցածրավայրերի մարգագետիններ։
''Ողողվող'' մարգագետինները տարածված են տունդրայից[[տունդրա]]յից մինչև անապատներ[[անապատ]]ներ (հատկապես անտառային և անտառատափաստանային գոտիներում)։ Ավելի բերքատու և բազմազան են, քան մայրցամաքային մարգագետինները։
''Լեռնային'' մարգագետինները տարածված են խոնավ, չափավոր կլիմա ունեցող շրջաններում (ԽՍՀՄ-ում՝ Կարպատներում, Կովկասում, Տյան Շանում, Ալթայում, Ուրալում), անտառի վերին սահմանից բարձր (ենթալպյան ու ալպյան մարգագետիններ) և անտառային գոտում, ոչնչացված անտառների տեղում (ետանտառային մարգագետիններ)։ Մարգագետինները չոր խոտի և արոտային լիարժեք կանաչ կերի աղբյուր են։ Խոտակացքը բաղկացած է [[Հացազգիներ|հացազգի]] և [[Բակլազգիներ|բակլազգի]] խոտաբույսերից, տարախոտերից, երբեմն՝ բոշխերից[[բոշխ]]երից ու մամուռներից։[[մամուռ]]ներից։ Կերօգտագործման տեսակետից արժեքավոր են առաջին երկու խումբը։
1978-ին ԽՍՀՄ-ում մարգագետինների տարածությունը կազմել է 370 մլն հա, որից խոտհարքներ՝ 53 մլն, արոտավայրեր՝ 317 մլն հա։ ՀԽՍՀ-ում համապատասխանաբար՝ 985 հազար, 137 հազար և 848 հազար հա։ ՀԽՍՀ-[[Հայաստան]]ում մարգագետինները տարածված են հիմնականում Արագածի[[Արագած]]ի, [[Գեղամա լեռնաշղթայիլեռնաշղթա]]յի, [[Կապուտջուղի լեռնանցք|Կապուտջուղ]]ի և այլ լեռնազանգվածներին ու դրանց լանջերին ([[ԲԾՄ|ծովի մակերևույթից]] 2200 մ և ավելի բարձրության վրա)։ ՀԽՍՀ-ումՀայաստանումում խոտհարքների[[խոտհարք]]ների մոտ 75%-ը գտնվում է ենթալպյան, ետանտառային մարգագետնատափաստանային, իսկ արոտների 90%-ը՝ ալպյան, ենթալպյան, լեռնատափաստանային, մարգագետնատափսատանային և ետանտառային գոտիներում։ Մարգագետինների միջին բերքատվությունը խոտհարքներում 15-25 ց\հա է (չոր խոտ), արոտավայրերում՝ 10-15 ց\հա։
