Կալվինականությունը [[բողոքականություն|բողոքականության]] ուղղություն է։ Առաջացել է 16-րդ դարում՝ [[Ռեֆորմացիա]]յի շրջանում, [[Ժնև]]ում:ում։ Հիմնադիրն է [[Ժան Կալվին]]ը:ը։ Հիմնականում տարածված է [[ԱՄՆ]]-ում, [[Մեծ Բրիտանիա]]յում, [[Նիդեռլանդներ]]ում, [[Շվեյցարիա]]յում:յում։ Կալվինականությունը ելնում է նախասահմանության մասին Կալվինի ուսմունքից, ըստ որի [[Աստված]] մարդկանց մի մասին նախասահմանել է փրկություն և [[դրախտ]], իսկ մեծամասնությանը դատապարտել կործանման ու [[դժոխք]]ի:ի։ Մարդիկ չեն կարող իմանալ, թե որ խմբին են պատկանում, այդ որոշվում է գործունեության հաջողությամբ։ Այս ուսմունքը կապիտալի նախակուտակման շրջանի կրոնափիլիսոփայությունն է և համապատասխանում էր այն ժամանակվա բուրժուազիայի ամենահամարձակ մասի պահանջներին, որովհետև առևտրի ու կոնկուրենցիայի աշխարհում հաջողությունը կամ սնանկությունը կախված են ոչ թե առանձին անձանց գործունեությունից կամ հմտությունից, այլ նրանցից անկախ հանգամանքներից։ <br />
Կալվինականությունը հետևողականորեն է իրականացրել բողոքականության սկզբունքները։ [[Եկեղեցի|Եկեղեցում]] բացակայում են զոհասեղանը, մոմերը, [[երգեհոն]]ը:ը։ Հոգևորականները հատուկ զգեստ չունեն, իսկ նրանց պարտականությունը հասկանալի լեզվով աղոթելը, Աստվածաշնչի ընթերցումը և սաղմոսերգությունն է։ Քրիստոնեական խորհրդածեսերից ընդունում է միայն [[մկրտություն]]ն ու [[հաղորդություն]]ը:ը։ Եկեղեցին կառուցվածքով հանրապետական բնույթի է։ Կալվինական եկեղեցու կազմակերպությանը բնորոշ է խստագույն կարգապահությունը և շարքային անդամների անառարկելի ենթարկվածությունը համայնքի ղեկավարությանը։ Մեծ իրավունքներ ունի կրոնական համայնքը։
