«Վարք»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Վարք''', հոգեկան [[ակտիվություն|ակտիվությաակտիվության]]ն արտաքին շարժողական դրսևորում, որը բնորոշ է և՛ մարդկանց, և՛ կենդանիներին։ Հոգեբանական գրականության մեջ «վարք», «[[գործողություն]]», «[[ակտիվություն]]», «[[գործունեություն]]» տերմինները ոչ միշտ են օգտագործվում տարբերակված ձևով։

Ադիկտիվ վարքն արտահայտվում է որոշ նյութեր ընդունելով կամ որոշակի առարկաների կամ գործունեության ձևերի վրա կենտրոնանալով` իրականությունից հեռանալու ձգտման մեջ, որն ուղեկցվում է ուժեղ [[զգացում|զգացումներով]]։ներով։ [[Հոգեկան վիճակներ|Հոգեկան վիճակը]] փոփոխող որոշակի նյութերի օգտագործումը, որևէ առարկայից կամ մարդուց կախվածությունը երբեմն այնպիսի չափեր է ընդունում, որ սկսում է կառավարել մարդու կյանքը` դարձնելով նրան անօգնական, զրկում է պայքարելու [[կամք]]ից։ Ադիկտիվ վարքի հակումը հաճախ ի հայտ է գալիս, երբ մարդու կյանքում որոշ բարդություններ են սկսվում (նախկին իդեալների կորուստ, [[հիասթափություն]] մասնագիտությունից, սիրելի աշխատանքի կորուստ, [[ընտանիք]]ի կորուստ, սոցիալական մեկուսացում և այլն)։ Այդ ժամանակ է, որ թույլ մարդիկ սկսում են [[ալկոհոլ]] կամ [[թմրանյութեր]] ընդունել, տարվում են մոլեխաղերով, սկսում են չափից շատ ուտել կամ հակառակը` իրենց սովի են մատնում։ Հնարավոր է, որ չափից ավելի տարվեն որևէ գործունեությամբ։ Ադիկտիվ մոտեցման դեպքում զգացմունքային կապերը ոչ թե մարդկանց հետ են զարգանում, այլ` անշունչ երևույթների։ Այդ ժամանակ է զարգանում «[[մտածողություն]]ն ըստ [[ցանկություն|ցանկության]]»։ Այսինքն` մարդը գիտակցաբար` ինքնապաշտպանության նպատակով, իրական է համարում միայն այն, ինչը համապատասխանում է իր ցանկություններին։ Նման մարդու համար շրջապատի մարդիկ միայն [[մանիպուլյացիա]]յի առարկա են, ինչի հետևանքով էլ նրանց հանդեպ բացասական վերաբերմունք է ձևավորվում։

Հոգեվերլուծական մոտեցումը ագրեսիան դիտարկում է պայքարելու բնազդ , որը վերականգնվում է։ Ագրեսիայի ուսումնասիրման առաջին փորձերը պատկանում են Ֆրոյդին։Ժամանակի ընթացքում անհատի մոտ կուտակված ագրեսիվ էներգիան դուրս է գալիս պայթյունի միջոցով, եթե նախորդ պայթյունից հետո ավելի երկար ժամանակ է անցել, ապա սպասվելիքը հնարավոր է անցնի սպոնտան ձևով և գրգռիչ չլինի։

Էթիոլոգիական մոտեցմանը հետևելով Կ. Լորենցը գտնում էր, որ բնածին ագրեսիան գտնվում է սիրո, ընկերական հարաբերությունների ճնշման տակ։