«Կոնստանդին Գ Կեսարացի»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Կոստանդին Գ Կեսարացի''' (Հերձվածող) (1307-1322), Ամենայն Հայոց կաթողիկոս 1307-ից։ Հաջորդել է [[Գրիգոր Է Անավարզեցուն։Անավարզեցի|Գրիգոր Է Անավարզեցուն]]։ Ծնվել է մոտ 1240-ին, ծննդյան վայրն անհայտ է։ Մահացել է 1322 հունվարի 6-ին Սիս քաղաքում։

ԿաթողիոկսԿաթողիկոս է օծվել 1307-ի մարտի 23-ին։ Եղել է լատին եկեղեցուն ձուլվելու կողմնակից։ Կաթողիկոսը Կիլիկիայում սկսել և շարունակել է կաթոլիկություն, որի հետևանքով երկրում պառակտություններ են սկսվել։ 1307-ին Սսի ՍՍբ. Սոֆիա եկեղեցում [[Հեթում Բ]] թագավորի հետ հրավիրել է ժողով, որն ընդունել է լատինամետ որոշումներ։ Այնուհետև Կոստանդին Գ Կեսարացին նվիրակներ է ուղարկել ՍյոնիքՍյունիք, որպեսղի արևելահայ հոգևորականությանն ընդունել տա նշված ժողովի որոշումները։ Սակայն Արևելյան Հայաստանի եկեղեցիներն ու վարդապետները մերժել են նրա առաջարկը։

1308-ի հունվարին Կոստանդին Գ Կեսարացին Տարսոն քաղաքում [[Օշին Ա|Օշին Հեթումյանին]] օծել է Հայոց թագավոր։ Վերջինիս հետ միասին կաթողիկոսը շարունակել է տարածել կաթոլիկություն։ 1308-ին Ադանա քաղաքում, առանց կաթողիկոսի մասնակցության, նրա հանդեպ ընդդիմադիր դիրքավորում ունեցող հոգևորականները ժողով են գումարել՝ միաձայն մերժելով Սսի ժողովում ընդունված լատինամետ որոշումները։ Թագավորը և կաթողիկոսը դիմել են բռնի միջոցների Ադանայի ժողովը չեղյալ համարելու և Սսի ժողովի որոշումները հաստատելու համար։ Լատինադավանության դեմ ծառացել է նաև Երուսաղեմի Հայոց պատրիարքությունը, որը 1311-ին խզել է հարաբերությունները Սսի Մայր Աթոռի հետ։ 1317-ի հուլիսի 10-ին Օշին թագավորն ու Կոստանդին Գ Կեսարացին Ադանայում նոր ժողով են գումարել՝ 17 եպիսկոպոսների, 7 վարդապետների և մեծաթիվ քահանաների, կրոնավորների մասնակցությամբ։ Թագավորի և կաթողիկոսի ճնշման ներքո ժողովականները ստիպված համաձայնել են Հռոմի եկեղեցու հետ Հայոց եկեղեցու միավորման վերաբերյալ ընդունված որոշմանը, ակնկալելով, որ դրա շնորհիվ կաթոլիկական Եվրոպան զորակից կլինի կիլիկիահայությանը։ Սակայն նրանց հույսերը չեն արդարացել։ 1322-ի դեկտեմբերի 26-ի կոնդակով պապը բոլոր քրիստոնյաներին կոչ է արել աղոթել հայերի հոգիների փրկության համար։

Կաթողիկոսական գահին Կոնստանդին Գ Կեսարացուն հաջորդել է [[Կոստանդին Դ Լամբրոնացին։Լամբրոնացի]]ն։

Գր.* Չամչյան Մ., Պատմութիւն Հայոց, հատ. Գ, Վենետիկ, 1786

*Հովհան Դարդել, Ժամանակագրութիւն հայոց, Ս. Պետերբուրգ, 1891