«Դմիտրի Մամին-Սիբիրյակ»–ի խմբագրումների տարբերություն

| deathplace = [[ Պետերբուրգ]], [[Ռուսական կայսրություն]]

'''Դմիտրի Նարկիսովիչ Մամին-Սիբիրյակ''' (իսկական ազգանունը՝ Մամին, [[հոկտեմբերի 25]], [[1852]], [[Վիսիմ Շայտանի գործարան]], այժմ՝ Վիսիմ ([[Սվերդլովսկի մարզ]]ում) - [[նոյեմբերի 2]], [[1912]], [[Պետերբուրգ]]), ռուս գրող: գրող։

[[1868]]-[[1872]] թվականներին սովորել է [[Պերմի հոգևոր ճեմարան]]ում, 1872 թվականին ընդունվել է Պետերբուրգի բժշկա-վիրաբուժական ակադեմիայի անասնաբուժական ֆակուլտետը, չավարտած տեղափոխվել է Պետերբուրգի համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը: ֆակուլտետը։ 1877 թվականին ստիպված թողել է համալսարանը, մեկնել [[Ուրալ]], որտեղ մնացել է մինչև [[1891]] թվականը: թվականը։ Այնուհետև ապրել է Պետերբուրգում և Ցարսկոյե Սելոյում:Սելոյում։

Նրան ճանաչում են բերել «Պրիվալովների միլիոնները» ([[1883]], հայերեն հրատարակություն` 1955 թվական), «Լեռնային բույն» ([[1884]]), «Վայրի երջանկություն» ([[1884]]), «Երեք ծայր» ([[1890]]), «Ոսկի» ([[1892]]), «Հաց» ([[1895]]) վեպերը, ինչպես նաև «Ուրալյան պատմվածքներ» ([[1888]]-[[1901]]), «Սիբիրյան պատմվածքներ» ակնարկների, վիպակների ու պատմվածքների շարքերը:շարքերը։

Մամին-Սիբիրյակի գործունեությունը բուրժուական գիշատչության երգիծական տարեգրությունն է և ժողովրդի կյանքի վիթխարի էպոպեան: էպոպեան։ Գրողի աշխարհայացքը ձևավորվել է [[1860]]-[[1880]]-ական թվականների դեմոկրատական փիլիսոփայության և հեղափոխական շարժման ազդեցությամբ: ազդեցությամբ։ Ռուսական գրականության պատմության մեջ նա մտել է որպես ականավոր գրող-ռեալիստ: ռեալիստ։ Գրել է նաև դրամատիկական երկեր:երկեր։