«Տրիստան և Իզոլդա (օպերա)»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Տրիստան և Իզոլդա''' ({{lang-de|Tristan und Isolde}}), գերմանացի երգահան [[Ռիխարդ Վագներ]]ի օպերա երեք գործողությամբ։ Լիբրետտոյի հեղինակը նույնպես Վագներն է։ Սյուժեն հիմնված է Տրիստանի և Իզոլդայի մասին միջնադարյան ավանդապատումների և դրանց գրական մշակումների վրա։ Ստեղծագործության մտահղացումը երգահանի մոտ ձևավորվել է 1850-ական թթ. կեսերին, 1857 թ. սեպտեմբերին պատրաստ էր տեքստը, իսկ [[1859]] թ. օգոստոսին՝ պարտիտուրը։

«Տրիստանի» բեմադրությունը շարունակաբար հետաձգվում էր, այդ թվում նաև այն պատճառով, որ այս նոր ու անսովոր ստեղծագործությունը ոմանց կողմից հայտարարվեց կատարման համար անհնարին (այսպես, Վիեննայի օպերային թատրոնը հրաժարվեց դրանից [[1863]] թ. բազմաթիվ փորձերից հետո)։ Վերջիվերջո, օպերայի պրեմիերան կայացավ 1865 թ. հունիսի 10-ին Մյունխենի օպերային թատրոնում։ Առաջին ներկայացումը [[Բայրոյթ]]ում տեղի ունեցավ [[1886]] թ.։

«Տրիստան և Իզոլդա» երաժշտական դրամայի սյուժեն վերցված է միջնադարյան ասպետական վեպից, որն առաջին անգամ բանաստեղծորեն մշակել է [[միննեզինգեր]] Գոտֆրիդ Ստրասբուրգացին:Ստրասբուրգացին։ Վագները «Տրիստանը» ստեղծել է [[Արթուր Շոպենհաուեր|Արթուր Շոպենհաուեր]]ի փիլիսոփայության մեծ ազդեցության տակ. այստեղից է հոռետեսության այն կիրքը, որ կրում է «Տրիստանի» գաղափարահուզական կոնցեպցիան:կոնցեպցիան։

«Տրիստանի» համար էսքիզներ ծառայեցին Վագների երկու ռոմանսները («[[Անուրջներ]]» և «[[Ջերմոցում]]») Մաթիլդա Վեզենդոնկի տեքստերով, որի հետ մտերմացավ [[Ցյուրիխ]]ում. Վագները նրան հաղորդակից էր դարձնում իր ստեղծագործական մտահաղացումներին և ապրումներին:ապրումներին։

«Տրիստանը և Իզոլդան» համարվում է Վագների երաժշտական ստեղծագործության բարձրագույն նվաճումներից մեկը, որն աչքի է ընկնում երաժշտության ճոխությամբ և արտահայտչության ուժով:ուժով։ «Տրիստանը և Իզոլդայում» Վագները ներկայացնում է ողբերգական սիրո պատմություն, մի սիրո, որը մեկուսի է շրջապատող կյանքից, փափագում է «գիշերվա թագավորության» և մահվան մեջ գտնել իր հանգստությունը:հանգստությունը։ Անձկությամբ արբեցած գիշերվա մթնոլորտը, որը սիրահարներին խորասուզում է անէության մեջ, համակում է ամբողջ դրաման, որում գրեթե չկա ոչ մի բեմական գործողություն, և լոկ երաժշտության միջոցներով են բացահայտվում հերոսների տառապանքները:տառապանքները։ Հենց այստեղ Վագներն առավելագույնս դրաման վերածել է վոկալ-սիմֆոնիկ պոեմի:պոեմի։ «Հարատև մեղեդու» սկզբունքը՝ հիմնված անընդմեջ, չընդհատվող հոսանքի վրա, առանց ավարտուն ձևերի, մշտական հարմոնիկ էլիպսիսներով, առավել հետևողականությամբ կիռարվել է «Տրիստանում»:։ Լարված, պաճուճազարդ քրոմատիկան, անդադար մոդուլյացիաները, բազմաթիվ սեկվենցիաները, ալտերացված հարմոնյաները, երաժշտության անընդմեջ հոսունությունը, հստակ ցեզուրաների բացակայությունը՝ այս ամենը դժվարացնում է «Տրիստանի և Իզոլդայի» ունկնդրումն ամբողջությամբ, երաժշտության ամբողջ շքեղությամբ, պերճությամբ, գեղեցկությամբ հանդերձ: հանդերձ։

Ռիմսկի-Կորսակովն այդ ոճն անվանել է «շքեղության միօրինակություն»:։ «Տրիստանի» երաժշտությունը լի է կրքով, ոգևորությամբ, ստեղծում է մշտական լարվածություն և գրգռվածության զգացողություն:զգացողություն։ Վագները, հրաժարվելով ավանդական օպերայի օրենքներից, այդ ստեղծագործությունը վեր է ածել վիթխարի չափերի հասնող սիմֆոնիայի, որը նշանավորում է երաժշտական դրամատիկական արվեստի ճգնաժամը:ճգնաժամը։