«Ապոլլոն (գրական խմբակ)»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[1932]]-[[1934]] թվականներին [[Կահիրե]]ում մի խումբ պոետներ համախմբվում են «Ապոլլոն» ամսագրի շուրջ՝ ձևավորելով համանուն միությունը։ Ամսագրի խմբագիրն ու միության փաստացի ղեկավարն էր եգիպտական[[Եգիպտոս|եգիպտ]]ական պոետ Ահմեդ Զաքի Աբու Շադին։ Այն միավորում էր տարբեր [[Արաբական պետությունների լիգա|արաբական երկրների]] գրականագետներին[[գրականագետ]]ներին և թարգմանիչներին[[թարգմանիչ]]ներին և իր առջև նպատակ եր դրել՝

Այս երեք պոետների անվան հետ է կապվաց [[եգիպտական ռոմանտիզմ]]ի ծաղկման մասին պատկերացումները, որի առանձնահատկությունները կայանում էր նախընտրության մեջ, որը [[քնարերգություն|լիրիկական]] թեմատիկայի գերակշռությանը և [[քաղաքականություն|քաղաքական]] մոտիվների զսպվածությանը, որը լավ նկատվում էր նեոդասականների մոտ։ Ապոլլոնցիները նախընտրում էին [[ռամալ]], [[ռաջազ]], [[հաջազ]], [[մութակարրիբ]], [[խաֆիֆ]] չափերը բարդ [[տաուիլ]], [[բասիտ]] չափերից։

Նագին ներկայացնում է [[եգիպտական պոեզիա]]յի սենտիմենտալ ռոմանտիզմի[[ռոմանտիզմ]]ի ուղղությունը։ Նա առանձնանում է իր սուբյեկտիվությամբ։ Նրա մոտ նույնպես գերակշռում է լիրիկական պոեզիան։ Բայց նա գրել է նաև էլեգիաներ։[[ռիսա|էլեգիաներ]]։ Նրա բանաստեղծությունների մեծագույն մասը նվիրված են իրեն, իր մտածմունքներին, տառապանքներին, զգացմունքներին։ Ի տարբերություն Աբու Շադիի, նա կարծում է, որ բնությունը չի կարող բերել մշտական մխիթարություն։

Իբրահիմ Նագիի խոսքերով՝ միակ բանը,որ կարող է թեթևացնել նրա տառապանքները, սերն[[սեր]]ն է։ Նա, ով չի սիրել, կյանքը զուր է ապրել։ Սերը վեհացնում է մարդուն և բուժում նրա հոգու վերքերը։ Նրա պոեզիայի մեջ հաճախ հանդիպում ենք [[քարավան]]ների, [[անապատ]]ների, ճամփորդության նկարագրություններ։[[ուասֆ|նկարագրություններ]]։