Արաբական միջնադարյան գրականության պատմության առաջին փուլը կամ Աբբասյան առաջին շրջանը ներառում է մոտ [[75]] տարի։տարի: [[Իրան]]ա-[[սիրիա]]կան, [[Հույներ|հունական]] ծագում ունեցող «նոր» մուսուլմանները, որոնք ընդունել[[իսլամ]] էին իսլամընդունել, մավալինելրի կարգավիճակում էին՝էին` չունեին լիարժեք իրավունքներ։իրավունքներ: Սակայն նրանք սկսեցին մեծ դեր խաղալ [[Արաբական խալիֆայություն|խալիֆայության]] կյանքում և սկսեցին պայքար իրենց իրավունքները արաբների[[արաբ]]ների իրավունքների հետ հավասարեցնելու համար։համար: Այս պայքարը ստացավ շուուբիական ([[արաբերեն]]՝{{lang-ar| شعب-شعوب}}, շուուբ՝շուուբ` ազգեր) անվանումը։անվանումը: [[Քաղաքականություն|Քաղաքական]] և [[Կրոն|կրոնական]] բնույթ կրող պայքարը անդրադառնում էր նաև արաբական գրականության բնույթի վրա։վրա: Օմայյան պալատական ձոներգուները սերտորեն կապված էին իրենց ցեղերի հետ և նրանց ստեղծագործության գնահատման չափանիշ էր հաճախ համարվում այս կամ այն ցեղին պատկանելությունը, ոչ թե վարպետությունը։վարպետությունը:
[[8-րդ դարումդար]]ում իրավիճակը փոխվեց։փոխվեց: Իշխանության եկած Աբբասյանները հիշում էին թե երկրին ինչ վնաս հասցրեցին ցեղային հակամարտությունները, դրա համար փորձում էին վերացնել ցեղային տարանջատվածությունը։տարանջատվածությունը: Խալիֆայության ընդհանուր մշակութայինմշակույթային կյանքի մեջ ներառված նախկին քրիստոնյաներին[[քրիստոնյա]]ներին, այլադավաններին խորթ էին բեդվինական թեմատիկան, հին արաբական կասիդաների քարացած ձևերն ու բնույթը։բնույթը: Ուստի նոր պոետների նժբանաստեղծությունների մեջ են թափանցել իսլամին հակասող գաղափարներ։գաղափարներ: Սակայն գնալով պոետների ստեղծագործություններում նկատվում էին տխուր նոտաներ։նոտաներ: Նրանց գիտակցության մեջ աստիճանաբար վերանում էր վստահությունը մուսուլմանական կայսրության անսասան հզորության նկատմամբ, քանի որ արաբների նվաճողական շրջանը մարել էր և խալիֆայության սահմանները չէին ընդարփակվում, բացի այդ Բաղդադից[[Բաղդադ]]ից անջատվում են [[Իսպանիա]]ն և [[Մարոկկո]]ն։ն: Իսլամի ներսում ևս չկար միասնություն։միասնություն: Միմյանց դեմ պայքարում էին սունիները[[Սուննի իսլամ|սուննիները]], [[Շիա իսլամ|շիաները]], մութազիլզիները։[[Մութազիլիականություն|մութազիլիները]]:
Միջնադարյան պալատական մշակույթի ծաղկումը փոխում է պոետի դիրքը արքունիքում։արքունիքում: Յուրաքանչյուր ազնվական դեմք ցանկանում էր ունենալ ձոներգու, որը կգովերգեր իր բարեգործությունները և կծաղրեր իր մրցակիցներին։մրցակիցներին: Վերջանականապես ձևավորվում է պալատական ձոներգուի կերպարը, ով ի տարբերություն հին արաբական պոետների իր գործունեությունը դիտում էր լոկ որպես ապրուստի միջոց վաստակելու եղանակ։եղանակ: Այժմ պոեզիայի գնահատականը կախված էր մեկենասի՝հովանավորիմեկենասի՝ կամքից։հովանավորի կամքից: Կախվածության մեջ ընկնելով հովանավորից պոետը չէր մտածում գովերգվող անհատի իրական արժանիքների մասին։մասին: Պոետից պահանջվում էր ոչ թե ասվածի ճշմարտացիություն, այլ պարզապես վարպետություն։վարպետություն: Հենց այս միջավայրից դուրս եկան պոետներ, ովքեր նորացրին դասական կանոնները, որոնք դժվարությամբ էին իրենց տեղը զիջում։զիջում: Հատկապես պահպանողական էր ձոներգության մադհը։մադհը:
Արաբական պոեզիայում «նորը» նախ և առաջ ի հայտ է գալիս նախաիսլամական ավանդույթի հետ թույլ կապված, կամ հին արաբներին ընդհանրապես անծանոթ ժանրերում՝գինուժանրերում`գինու և զվաևճությունների մասին՝ խամրիյաթ ([[արաբերեն]]՝ {{lang-ar|خمرية}}), փիլիսոփայական ասկետիկ բովանդակությամբ՝բովանդակությամբ` զուհդիյաթ ([[արաբերեն]]՝ {{lang-ar|زهدية}}),որդորդության մասին՝մասին` տարդիյաթ([[արաբերեն]]՝{{lang-ar| طردية}})։: Այսպիսով ձևավորվում է այն, ինչը կոչվեց բադի ([[արաբերեն]]՝ {{lang-ar|بديع}})՝ պոետականբանաստեղծական նոր ոճ։ոճ:
