Արաբական միջնադարյան գրականության պատմության առաջին փուլը կամ Աբբասյան առաջին շրջանը ներառում է մոտ [[75]] տարի: [[Իրան]]ա-[[սիրիա]]կան, [[Հույներ|հունական]] ծագում ունեցող «նոր» մուսուլմանները, որոնք ընդունել[[իսլամ]] էին իսլամընդունել, մավալինելրի կարգավիճակում էին` չունեին լիարժեք իրավունքներ: Սակայն նրանք սկսեցին մեծ դեր խաղալ [[Արաբական խալիֆայություն|խալիֆայության]] կյանքում և սկսեցին պայքար իրենց իրավունքները արաբների[[արաբ]]ների իրավունքների հետ հավասարեցնելու համար: Այս պայքարը ստացավ շուուբիական ([[արաբերեն]]՝{{lang-ar| شعب-شعوب}}, շուուբ` ազգեր) անվանումը: [[Քաղաքականություն|Քաղաքական]] և [[Կրոն|կրոնական]] բնույթ կրող պայքարը անդրադառնում էր նաև արաբական գրականության բնույթի վրա: Օմայյան պալատական ձոներգուները սերտորեն կապված էին իրենց ցեղերի հետ և նրանց ստեղծագործության գնահատման չափանիշ էր հաճախ համարվում այս կամ այն ցեղին պատկանելությունը, ոչ թե վարպետությունը:
[[8-րդ դարումդար]]ում իրավիճակը փոխվեց: Իշխանության եկած Աբբասյանները հիշում էին թե երկրին ինչ վնաս հասցրեցին ցեղային հակամարտությունները, դրա համար փորձում էին վերացնել ցեղային տարանջատվածությունը: Խալիֆայության ընդհանուր մշակույթային կյանքի մեջ ներառված նախկին քրիստոնյաներին[[քրիստոնյա]]ներին, այլադավաններին խորթ էին բեդվինական թեմատիկան, հին արաբական կասիդաների քարացած ձևերն ու բնույթը: Ուստի նոր պոետների նժբանաստեղծությունների մեջ են թափանցել իսլամին հակասող գաղափարներ: Սակայն գնալով պոետների ստեղծագործություններում նկատվում էին տխուր նոտաներ: Նրանց գիտակցության մեջ աստիճանաբար վերանում էր վստահությունը մուսուլմանական կայսրության անսասան հզորության նկատմամբ, քանի որ արաբների նվաճողական շրջանը մարել էր և խալիֆայության սահմանները չէին ընդարփակվում, բացի այդ Բաղդադից[[Բաղդադ]]ից անջատվում են [[Իսպանիա]]ն և [[Մարոկկո]]ն: Իսլամի ներսում ևս չկար միասնություն: Միմյանց դեմ պայքարում էին սունիները[[Սուննի իսլամ|սուննիները]], [[Շիա իսլամ|շիաները]], մութազիլզիները[[Մութազիլիականություն|մութազիլիները]]:
Միջնադարյան պալատական մշակույթի ծաղկումը փոխում է պոետի դիրքը արքունիքում: Յուրաքանչյուր ազնվական դեմք ցանկանում էր ունենալ ձոներգու, որը կգովերգեր իր բարեգործությունները և կծաղրեր իր մրցակիցներին: Վերջանականապես ձևավորվում է պալատական ձոներգուի կերպարը, ով ի տարբերություն հին արաբական պոետների իր գործունեությունը դիտում էր լոկ որպես ապրուստի միջոց վաստակելու եղանակ: Այժմ պոեզիայի գնահատականը կախված էր մեկենասի`մեկենասի՝ հովանավորի կամքից: Կախվածության մեջ ընկնելով հովանավորից պոետը չէր մտածում գովերգվող անհատի իրական արժանիքների մասին: Պոետից պահանջվում էր ոչ թե ասվածի ճշմարտացիություն, այլ պարզապես վարպետություն: Հենց այս միջավայրից դուրս եկան պոետներ, ովքեր նորացրին դասական կանոնները, որոնք դժվարությամբ էին իրենց տեղը զիջում: Հատկապես պահպանողական էր ձոներգության մադհը:
Արաբական պոեզիայում «նորը» նախ և առաջ ի հայտ է գալիս նախաիսլամական ավանդույթի հետ թույլ կապված, կամ հին արաբներին ընդհանրապես անծանոթ ժանրերում`գինու և զվաևճությունների մասին՝ խամրիյաթ ([[արաբերեն]]՝ {{lang-ar|خمرية}}), փիլիսոփայական ասկետիկ բովանդակությամբ` զուհդիյաթ ([[արաբերեն]]՝ {{lang-ar|زهدية}}),որդորդության մասին` տարդիյաթ([[արաբերեն]]՝{{lang-ar| طردية}}): Այսպիսով ձևավորվում է այն, ինչը կոչվեց բադի ([[արաբերեն]]՝ {{lang-ar|بديع}})՝ պոետականբանաստեղծական նոր ոճ:
