«Աբու ալ-Աթահիա»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[750]]թ. [[արաբ]]ական միջնադարյան պետության [[Քաղաքականություն|քաղաքական]] և [[Մշակույթ|մշակութային]] կյանքում տեղի ունեցան արմատական փոփոխություններ: Դա կախված էր դինաստիաների փոփոխության հետ: Գրեթե [[100]] տաի իշխած [[Օմայյաններ]]ը իրենց տեղը զիջեցին [[Աբբասյաններ]]ին: Օմայան վերջին խալիֆ [[Մրվան 2II]]-րդըը փախավ [[Եգիպտոս]] և այնտեղ սպանվեց: Խալիֆ դարձավ Աբբասյան [[Աբու ալ-Աբբաս ՍաֆահըՍաֆահ]]ը: Աբբասյանները իշխել են [[750]]-[[1258]]թթ: 2-րդ Աբբասյան խալիֆ [[Աբու Ջաֆար ալ-ՄանսուրիՄանսուր|ալ-Մանսուր]]ի օրոք` [[762]]թ. մայրաքաղաք դարձավ Բաղդադը[[Բաղդադ]]ը:

Սկզբնական շրջանում պետությունը հենվում էր շուուբիների[[շուուբիներ]]ի և արաբների , մասամբ պարսիկների վրա: Բայց հետզհետե պարսիկները ներխուժեցին պետական կառավարման ապարատ, նրանցից սկսեցին նշանակել հրամանատարներ, վեզիրներ[[վեզիր]]ներ: Աբբասյանների կառավարման շրջանում մշակույթը նշանակալի վերելք ապրեց, խալիֆները խթանում էին [[Գիտություն|գիտության]] բոլոր ճյուղերի զարգաումը:Այդ շամանակ գրականության վրա մեծ ազդեցություն ունեին մաքուր [[Արաբական մշակույթ|արաբական]], [[հունական մշակույթ|հունական]] և [[արևելյան մշակույթը;մշակույթ]]ը: [[Պարսկական մշակույթըմշակույթ]]ը ազդեցություն է ունեցել [[արաբ]]ների և [[պարսիկ]]ների միախառնմանը, [[հնդկական մշակույթ|հնդկականը]]` [[Տնտեսություն|տնտեսության]] և գիտության զարգացմանը: Այդ մշակույթները տարածվեցին դպրոցների և զանազան թարգմանական գրականության շնորհիվ: Հին գիտությունների ներթափանցման հիմնական եղանակը թարգմանություններն ու արտագրություններն էին: [[Արիստոտել]]ի, [[Պլատոն]]ի, [[Հիպոկրատ]]ի և այլ հույն գիտնականների աշխատությունները նպաստեցին [[Փիլիսոփայություն|փիլիսոփայության]] , [[Բժշկություն|բժշկության]], [[Տրամաբանություն|տրամաբանության]] և այլ գիտությունների զրգացմանը:

Գրականությունը[[Գրականություն]]ը, որն անվանվում էր Աբբասյանների շրջանի գրականություն, հասավ բարձր մակարդակի: Գրականության գլխավոր կենտրոնը Բաղդադն[[Բաղդադ]]ն էր, Իրաքումինչպես Քուֆաննաև՝ [[Քուֆա]]ն և Բասրան[[Բասրա]]ն: Այլ ազգերի գիտությունն ու գրականությունը միախառնվում էին արաբականի հետ փոխառությունների և թարգմանությունների ճանապարհով: Պոեզիայի ժանրերն ու նպատակները նկատելի փոփոխություններ կրեցին: Նոր պոեզիայի հետևորդնորը հնում էին իրենց ճանապարհով: Ժանրերի մեծ մասը մնաց ավանդությանը համապատասխան, սակայն եզակի բացառություններ էին նկատվում: Գրեթե վերացավ քաղաքական պոեզիան: Նոր ուղղություններ և թեմաներ պետք է համարել փիլիսոփայական, [[Սուֆիզմ|սուֆիական]] բանաստեղծությունները, [[Հեքիաթ|հեքիաթները]] բանաստեղծությունների մեջ, ծաղրական և հումորային բանաստեղծությունները: Բացի ավանդական թեմաներից նկարագրում էին նաև առօրյա կյանքը: Աբբասյանների սկզբնական շրջանում [[Հռետորություն|հռետորական արվեստը]] տարածված էր,: քանիՏարածվեց որ այդ ժամանակ տեղի էին ունենում հեղաշրջումներ, պայքար էր մղվում տարբեր խմբավորումների միջև, իսկ երբ արդեն նրանց իշխանությունը ամրապնդվեց, այն հետզհետե կորցրեց իր նշանակությունը, տարածվեց գրագրությունը[[գրագրություն]]ը: Առաջացավ և տարածում ստացավ գրավոր փաստաթղթերի ձևերը: