Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Տող 1.
'''Ճակատք''', գավառ Մեծ Հայքի Այրարատ նահանգում։ Տարածվում էր Հայկական պար լեռնաշղթայի և Երասխ գետի միջև, վերջինիս Վարդամարգ և Ագարակ վտակների ավազանում։ Հյուսիս արևմուտքից և հյուսիս արևելքից Երասխով սահմանակից էր Արշարունիք և Արագածոտն, հարավ արևմուտքից և հարավ արևելքից (Հայկական պարով)՝ Բագրևանդ և Կոգովիտ։ Ճակատքի հարավ և արևմտյան մասերը լեռնոտ են, կենտրոնական մասում բարձրանամ են Բարդող և Փարլու (Փերլու) լեռնագագաթները։ Հյուսիսը (Երասխի աջափնյակը) հարթավայրային է, հողը՝ բերրի և այգեվետ։ Կլիման ցամաքային է։ Ոռոգվում է Վարդամարգ, Ագարակ, Թանդուրեկ, Թեղեկճի և այլ գետերի, ինչպես նաև Հայկական պարի վրա գոյացած մանր լճակների ջրերով։ Ունի քարածխի և հատկապես աղի հարուստ պաշարներ։ Կողբի կերակրի բարձրորակ աղահանքը շահագործվել է հնագույն ժամանակներից և առ այսօր պահպանում է իր արդյունաբերական նշանակությունը։ Արշակունիների և Բագրատունիների թագավորության ժամանակներում Ճակատքը մտել է արքունի տիրույթների մեջ։ 13-րդ դարի սկզբին ազատագրվել է սելջուկյան թուրքերից և անցել Զաքարյաններին։ Ճակատքի բազմաթիվ բնակավայրեր կործանվել են Լենկթեմուրի արշավանքների ([[1387]] և [[1393]] թվականներ) հետևանքով։ 15-րդ դարում Ճակատքը տրոհված էր երկու վիճակի՝ Կողբի և Աուրմառու (համանուն կենտրոնների անունով)։ 14—18 դդ․՝ պարսկական տիրապետության ներքո, Սուրմառին կազմում էր [[Երևան]]ի խանության Մոլրմալոլ մահալը, իսկ Կողբը մտնում էր նույն խանության Աառթլի մահալի մեջ։ Արևելյան Հայաստանը [[Ռուսաստան]]ին միացվելուց հետո Ճակատքը Մասյացոտնի արևելյան մասի հետ կազմում էր Սուրմառի(Սուրմալու) գավառը և բաժանվում էր երկու վիճակի՝ Սուրմա֊ռու (50 գյուղով) և Զորագյուղ-Բարչենիս (54 գյուղով)։
[[Կատեգորիա:
[[Կատեգորիա:
{{ՀՍՀ}}
| |||