[[750]]թ. [[արաբ]]ական միջնադարյան պետության քաղաքական և մշակութային կյանքում տեղի ունեցան արմատական փոփոխություններ: Դա կախված էր դինաստիաների փոփոխության հետ: Գրեթե [[100]] տաի իշխած [[Օմայյաններ]]ը իրենց տեղը զիջեցին [[Աբբասյաններ]]ին: Օմայան վերջին խալիֆ Մրվան 2-րդը փախավ [[Եգիպտոս]] և այնտեղ սպանվեց: Խալիֆ դարձավ Աբբասյան Աբու ալ-Աբբաս Սաֆահը: Աբբասյանները իշխել են [[750]]-[[1258]]թթ: 2-րդ Աբբասյան խալիֆ ալ-Մանսուրի օրոք` [[762]]թ. մայրաքաղաք դարձավ Բաղդադը:
Սկզբնական շրջանում պետությունը հենվում էր շուուբիների և արաբների, մասամբ պարսիկների վրա: Բայց հետզհետե պարսիկները ներխուժեցին պետական կառավարման ապարատ, նրանցից սկսեցին նշանակել հրամանատարներ, վեզիրներ: Աբբասյանների կառավարման շրջանում մշակույթը նշանակալի վերելք ապրեց, խալիֆները խթանում էին գիտության բոլոր ճյուղերի զարգաումըզարգացումը: Այդ շամանակժամանակ գրականության վրա մեծ ազդեցություն ունեին մաքուր արաբական, հունական և արևելյան մշակույթըմշակույթները; Պարսկական մշակույթը ազդեցություն է ունեցել [[արաբ]]ների և [[պարսիկ]]ների միախառնմանը, հնդկականը` տնտեսության և գիտության զարգացմանը: Այդ մշակույթները տարածվեցին դպրոցների և զանազան թարգմանական գրականության շնորհիվ: Հին գիտությունների ներթափանցման հիմնական եղանակը թարգմանություններն ու արտագրություններն էին: [[Արիստոտել]]ի, [[Պլատոն]]ի, [[Հիպոկրատ]]ի և այլ հույն գիտնականների աշխատությունները նպաստեցին փիլիսոփայության, բժշկության, տրամաբանության և այլ գիտությունների զրգացմանըզարգացմանը:
Գրականությունը, որն անվանվում էր Աբբասյանների շրջանի գրականություն, հասավ բարձր մակարդակի: Գրականության գլխավոր կենտրոնը Բաղդադն էր, ԻրաքումԻրաքում՝ Քուֆան և Բասրան: Այլ ազգերի գիտությունն ու գրականությունը միախառնվում էին արաբականի հետ փոխառությունների և թարգմանությունների ճանապարհով:Պոեզիայի ժանրերն ու նպատակները նկատելի փոփոխություններ կրեցին: Նոր պոեզիայի հետևորդնորը հնումգնում էին իրենց ճանապարհով: Ժանրերի մեծ մասը մնաց ավանդությանը համապատասխան, սակայն եզակի բացառություններ էին նկատվում: Գրեթե վերացավ քաղաքական պոեզիան: Նոր ուղղություններ և թեմաներ պետք է համարել փիլիսոփայական, սուֆիական բանաստեղծությունները, հեքիաթները բանաստեղծությունների մեջ, ծաղրական և հումորային բանաստեղծությունները: Բացի ավանդական թեմաներից նկարագրում էին նաև առօրյա կյանքը: Աբբասյանների սկզբնական շրջանում հռետորական արվեստը տարածված էր, քանի որ այդ ժամանակ տեղի էին ունենում հեղաշրջումներ, պայքար էր մղվում տարբեր խմբավորումների միջև, իսկ երբ արդեն նրանց իշխանությունը ամրապնդվեց, այն հետզհետե կորցրեց իր նշանակությունը, տարածվեց գրագրությունը: Առաջացավ և տարածում ստացավ գրավոր փաստաթղթերի ձևերը:
