«Նյուտոնի դասական ձգողության տեսություն»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 47.
Այս եռյակի համախմբույթունը բավական է երկնային մարմինների ամենաբարդ շարժումները լրիվ հետազոտելու համար, դրանով ստեղծելով [[երկնային մեխանիկա|երկնային մեխանիկայի]] հիմքերը: Նյուտոնի տված մոդելում ոչ մի սկզբունքային ուղղումի կարիք չեղավ մինչև Էյնշտեյնը, չնայած հարկ եղավ զարգացնել մաթեմատիկական ապարատը:
Նշենք, որ Նյուտոնի ձգաղականության տեսությունը, խիստ ասած, [[Արևակենտրոն համակարգ|արևակենտրոն]] չէր: .Արդեն երկու մարմինների խնդրում մոլորակը պտտվում է ոչ թե Արեգակի շուրջը, այլ՝ ընդհանուր ծանրության կենտրոնի շուրջը, քանի որ ոչ միայն Արեգակն է ձգում մոլորակին, այլև մոլորակն է ձգում Արեգակին: Վերջապես անհրաժեշտություն առաջացավ ուսումնասիրել մոլորակների ազդեցությունը միմյանց վրա:
Ժամանակի ընթացքում պարզվեց, որ տիեզերական ձգողականության օրենքը թույլ է տալիս մեծ ճշտությամբ բացատրել և կանխանշել երկնային մարմինների շարժումը, և այն սկսեց դիտարկվել որպես հիմնարար օրենք: Միևնույն ժամանակ նյուտոնյան տեսությունը մի շարք դժվարություններ ուներ: Դրանցից կարևորը անբացատրելի [[հեռազդեցություն]]ն էր. Ձգողականության ուժը անբացատրելիոներն հաղորդվում էր միանգամայն դատարկ տարածության մեջ, ընդ որում անվերջ արագ: Ըստ էության, նյուտոնյան մոդելը մաքուր մատեմատիկական մոդել էր, առանց ֆիզիկական բովանդակության: Բացի այդ, եթե Տիեզերքը, ինչպես ենթադրում էին այն ժամանակ, [[Էվկլիդեսյան երկրաչափություն|էվկլիդեսյան]] է և անվերջ, իսկ նյութի միջին խտությունը զրոյական չէ, ապա առաջանում է [[գրավիտացիոն պարադոքս]]: XIX դարի վերջին ևս մի խնդիր նկատվեց. [[Մերկուրի_(մոլորակ)|Մերկուրիի]] տեսական և դիտարկվող [[Ապոկենտրոն_և_պերիկենտրոն|պերիհելիումների]] շեղումը:
| |||