«Խաչատուր Գ Գաղատացի»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

Հայ ժողովրդի ազատագրության հույսը կապելով [[Արևմտյան Եվրոպա]]յի, հատկապես՝ [[Ֆրանսիա]]յի և [[Վենետիկ]]ի հանրապետության հետ՝ փորձել է դրան հասնել Հռոմեական եկեղեցուն դավանական զիջումներ անելու ճանապարհով։ Այդ նպատակով [[1662]] թվականին, իր որդու միջոցով, «դավանության գիր» և օգնություն հայցող նամակ է հղել Ալեքսանդր VII պապին ու Ֆրանսիայի թագավոր [[Լյուդովիկոս XIV]]-ին։ Վերջինիս գրել է նաև [[1663]] թվականին՝ Անտիոքի հունաց պատրիարք Մակարիոսի և Միջագետքի ասորի հակոբիկյանների հակաթոռ կաթողիկոս (օծել է Խաչատուր Գ Գաղատացի) Անդրեասի հետ մեկտեղ։ Հռոմին հայտնած «հպատակությամբ» Գաղատացին ավելի է գրգռել հակառակորդներին, որոնք [[1663]] թվականին հակաթոռ կաթողիկոս են ընտրել Գավիթ Կարկառեցուն (նույնպիսի անհաջողություն կրել է նաև [[1668]] թվականին, սակայն [[1669]] թվականին վերստին գրավել է գահը)։ [[1664]] թվականին Գաղատացի սսականության մեջ է ներքաշել նաև Եղիազար Ա Ախթափցուն՝ օծելով նրան արևմտահայոց կաթողիկոս, որով էլ ավելի է սրվել պայքարը էջմիածնականների դեմ։ [[1668]] թվականին անձամբ մեկնել է Կանդիա (այժմ՝ Հերակլիոն, Կրետեում)՝ վենետիկյան զորքերի հրամանատար [[Ֆրանչեսկո Մորոզինի]]ի մոտ՝ մեծ հույսեր կապելով Կանդիայի պատերազմի հետ։ Սակայն [[1669]] թվականին Թուրքիայի հաղթանակը հուսախաբ է արել Գաղատացուն։ Հավանաբար դրանից հետո հեռացել է պայքարից և [[1674]] թվականին հրաժարվել նաև կաթողիկոսական գահից։