«Կոնստանտին Ստանիսլավսկի»–ի խմբագրումների տարբերություն

'''Կոնստանտին Սերգեյի Ստանիսլավսկի''' (իրական անունը`անունը՝ '''Կոնստանտին Սերգեյի Ալեքսեև''') ([[ռուսերեն]]՝ ''Константин Сергеевич Станиславский'') ([[1863]] թ. [[հունվարի 17]], [[Մոսկվա]] – [[1938]] թ. [[օգոստոսի 7]], [[Մոսկվա]]). [[ռուս]] [[դերասան]], [[ռեժիսոր]], [[թատրոն]]ի ռեֆորմիստ։ [[Ռեալիզմ]]ի ներկայացուցիչ։

Կոնստանտին Սերգեյի Ստանիսլավսկին ծնվել է հարուստ [[ռուս]]ական [[ընտանիք]]ում։ Ընդունել է Ստանիսլավսկի [[կեղծանուն]]ը, որպեսզի վտանգի տակ չդնի ընտանիքի հեղինակությունը։

Կոնստանտին Ստանիսլավսկին (իսկական ազգանունը`ազգանունը՝ Ալեքսեև) բեմական առաջին փորձերն արել է 1877 թվականից՝ ընտանեկան «Ալեքսեևյան խմբակում»։ 1878–81 թվականներին սովորել է [[Մոսկվայի Լազարյան ճեմարան]]ում։ 1888 թվականին հիմնադրել է (Ալեքսանդր Ֆեդոտովի և Ֆեոդոր Կոմիսարժևսկու հետ) Արվեստի և գրականության ընկերությունը, որտեղ խաղացել է Բարոն ([[Ալեքսանդր Պուշկին]]ի «Ժլատ ասպետը»), Ֆերդինանդ ([[Ֆրիդրիխ Շիլլեր]]ի «Սեր և խարդավանք»), [[Օթելլո]] ([[Վիլյամ Շեքսպիր]]ի «Օթելլո») և այլ դերեր։ Օժտված լինելով բնածին տաղանդով, վառ երևակայությամբ և բացառիկ հմայքով՝ Ստանիսլավսկին վաստակել է ականավոր [[դերասան]]ի փառք։ [[Ռեժիսոր]]ական աշխատանքներում ձգտել է գտնել գեղարվեստական ճշմարտությունն արտահայտող ավելի նուրբ արտահայտչամիջոցներ ([[Լև Տոլստոյ]]ի «Լուսավորության պտուղները», Գերհարդ Հաուպտմանի «Ջրասույզ զանգը» և այլն)։

Ստանիսլավսկին 1898 թվականին հիմնադրել (Վլադիմիր Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի հետ) և ղեկավարել է [[Մոսկվա]]յի գեղարվեստական [[թատրոն]]ը, բեմադրել առաջին ներկայացումը`ներկայացումը՝ Ալեքսեյ Տոլստոյի «Ֆեոդոր Իոհանովիչ արքան»։ Մոսկվայի գեղարվեստական թատրոնի իսկական ծնունդն ու համաշխարհային բեմարվեստի նոր ուղղությունը պայմանավորված է [[Անտոն Չեխով]]ի «Ճայը» ներկայացումով (Նեմիրովիչ-Դանչենկոյի հետ)։ Այնուհետև բեմադրել են Չեխովի «Քեռի Վանյա», «Երեք քույր», «Բալի այգին» պիեսները։ Խորապես ընկալելով Չեխովի դրամատուրգիայի բուն էությունը, կենսական ճշմարտությունը և բանաստեղծականությունը`բանաստեղծականությունը՝ Ստանիսլավսկին և Նեմիրովիչ-Դանչենկոն գտել են այն ներկայացնելու հատուկ եղանակ, նոր հնարանքներ`հնարանքներ՝ բացահայտելու մարդու ներաշխարհը։

Ստանիսլավսկու երգիծական ձիրքը դրսևորվել է Ֆամուսովի (Ա. Գրիբոյեդովի «Խելքից պատուհաս»), Արգանի (Ժան-Բատիստ Մոլիերի «Երևակայական հիվանդ»), Կավալեր Ռիպաֆրատտայի ([[Կառլո Գոլդոնի]]ի «Հյուրանոցի տիրուհին») և այլ անձնավորումներում։ 1910-ական թվականներից Ստանիսլավսկին սկսել է մշակել ստուդիական աշխատանքի եղանակ, որի ընթացքում ձևավորվել է նրա համակարգը`համակարգը՝ դերասանի [[հոգեբան]]ական վարքագծի, պիեսի և դերի ըմբռնման մասին։ Ստանիսլավսկու համակարգը բեմարվեստում հոգեբանական ռեալիզմի այն ուղղության տեսական արտահայտությունն է, որ ինքն անվանել է վերապրումի արվեստ. այն դերասանից պահանջում է յուրաքանչյուր ներկայացման ժամանակ ոչ թե նմանակել, այլ գրական կերպարի հույզերն ու ապրումները սեփականի նման զգալու և հոգեբանորեն ստույգ վերարտադրելու կարողություն։

«Դերասանը պետք է սովորի դժվարը դարձնել սովորական, սովորականը` թեթև, իսկ թեթևը`թեթևը՝ հրաշալի»։