«Քահանա»–ի խմբագրումների տարբերություն

Քահանայությունը ([[արամեերեն]]՝ kāhāna – Աստծո սպասավոր) [[Հայ առաքելական եկեղեցի|Հայ Առաքելական Եկեղեցում]] երկու տեսակ է`է՝ '''ամուսանցյալ''' քահանայությություն և '''ոչ ամուսնացյալ'''` կուսակրոնություն (անվանվում է նաև [[աբեղա]]յություն): Երկու աստիճաններն էլ համապատիվ են և տրվում են Պատարագի ընթացքում ձեռնադրությամբ ու օծումով (օծվում են եպիսկոպոսից Սուրբ Հոգու շնորհները փոխանցող մյուռոնով):

'''Քահանայի''' հիմնական գործը Քրիստոսին քարոզելն է, հավատացյալների հոգևոր կարիքները բավարարելը, խորհրդագործելը (պատարագել, մկրտել, պսակել) և իհարկե աղոթելը։ Քահանան իրավունք ունի Սուրբ Երրորդության անվամբ թողություն շնորհելու մեղքերին, բժշկելու և խրատելու քրիստոնյային։ Քահանյության հիմնական նշանը փորուրարն է` ուրար որը անցնում է երկու ուսերով, ինչը ցույց է տալիս նրա պատրաստակամությունը ամբողջովին ընդունելու Քրիստոսի լուծը (այս իսկ պատճառով քահանաներին համարում են առաքյալներ և Քրիստոսի գործի լիիրավ շարունակողներ)։ Քահանայի տարբերակիչ զգեստներից կարելի է համարել փիլոնը`փիլոնը՝ լայն սև թիկնոցը ուսերին ծիսական արարողությունների ժամանակ (տոնական առիթներով և հատկապես Սուրբ Պատարագի ընթացքում քահանաներն ունեն հատուկ պերճաշուք զգեստավորում`զգեստավորում՝ վառ և տոնական գույներով)։ Մեծ վաստակ ունեցող ամուսնացյալ քահանաներին կաթողիկոսի կողմից կարող է շնորհվել խաչ։

Գրավոր կերպով դիմում են` Արժանապատիվ Տեր Հայր (կամ անունով դիմելիս`դիմելիս՝ Արժանապատիվ Տեր ԱՆՈՒՆ քահնա ԱԶԳԱՆՈՒՆ)։