«Կանտատ»–ի խմբագրումների տարբերություն

{{վիքիֆիկացում}}ԿԱՆՏԱՏ (իտալ. cantata,լատ. can-tare—երգել), վոկալ-գործիքային մեծակտավ ստեղծագործություն, սովորաբար՝ մեներգչի, երգչախմբի և նվագախմբի համար:համար։ Մոտ է օրատորիային, վերջինիս նման կարող է պարունակել նվագախմբային նախանվագ, արիաներ, ասերգեր և խմբերգեր, բայց տարբերվում է համեմատաբար փոքր ծավալով, հաճախ նաև սյուժեի դրամատիկական ծավալման բացակայությամբ:բացակայությամբ։ Լինում է աշխարհիկ և հոգևոր, տարբեր բովանդակության և բնույթի, երբեմն զուգորդված այլ ժանրերի հետ(օպերա-կանտատ, սիմֆոնիա-կանտատ, պոեմ-կանտատ,երգ-կանտատ, բեմական-կանտատ):։

Սկզբնավորվել է Իտալիայում, XVII դարի առաջին կեսին:կեսին։ Արևմտաեվրոպական երաժշտության մեջ բարձրարժեք կանտատ են ստեղծել Զ. Կարիսիմին, Ա. Ստրադելան, Ա. Սկարլատին, Բախը, Վ. Մոցարտը, Լ. Բեթհովենը, Ֆ. Շուբերտը, Գ. Մահլերը (սիմֆոնիա-կանտատ), Կ. Օրֆը (բեմական- կանտատ), Պ. Հինդե-միթը, Ա. Վեբեռնը և ուրիշներ:ուրիշներ։

Ն. Ռիմսկի-Կորսակովի,Ս.Տանեևի,Ս. Ռախմանինովի գործերում:Նգործերում։Ն.Մյասկովսկու, Մ. Պրոկոֆևի, Դ. Շոստակովիչի, Յու. Շապորինի կանտատներում հիմնավոր տեղ է գրավում պատմական-հերոսական,հայրենասիրական թեմատիկան:թեմատիկան։

Կանտատը հայ պրոֆեսիոնալ երաժշտության ինքնուրույն ժանրերից է:է։ Նշանավոր են Մ. Եկմալյանի, Ա. Մպենդիարյանի, Ա. Տիգրանյանի, Հ. Ստեփանյանի, է. Միրզոյանի, Ա. Հարությունյանի (համընդհանուր ճանաչում է գտել «Հայրենիք» կանտատը),է. Հովհաննիսյանի, Դ. Հախինյանի կանտատները:կանտատները։